Από το 2020 είχα αρχίσει να σχεδιάζω αυτό το ταξίδι, αλλά ενώ όλα ήταν έτοιμα για να ταξιδέψουμε, ο covid μας ανέτρεψε τα σχέδια.
Τελικά την περασμένη άνοιξη ολοκλήρωσα την οργάνωση αυτού του επικού, διάρκειας 28 ημερών ταξιδιού σε τέσσερις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας:Ταϋλάνδη, Καμπότζη, Μαλαισία και Σιγκαπούρη.
Είχα κάποιο άγχος όσον αφορά την υλοποίηση των σχεδίων γιατί θα είχαμε πολλές μετακινήσεις, αρκετά μονοήμερα τουρ με τοπικά πρακτορεία, μετακινήσεις με ταξί, minivan και άλλα πολλά θέματα με τα οποία είχα ασχοληθεί αρκετούς μήνες.
ΜΠΑΝΓΚΟΚ
Στις 21 Ιουλίου 2023 νωρίς το πρωί προσγειωθήκαμε πανευτυχείς μετά από δύο πτήσεις της Gulf Air στο διεθνές αεροδρόμιο Σουβαρναμπούμι της Μπανγκόκ.
Λίγος ύπνος στο πολύ βολικό για τις μετακινήσεις μας, με δικό του pier, ξενοδοχείο μας και κατεβήκαμε στο lobby, όπου μας περίμενε ο ατομικός ξεναγός μας στην πόλη Dimitris Chalkos, μόνιμος κάτοικος Μπανγκόκ, για την πρώτη μας επαφή με την πολύβουη πόλη.
Πήραμε από το ξενοδοχείο το καραβάκι στον ποταμό Chao Phraya και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις πρώτες εικόνες.
Εντύπωση μας έκανε το εγκατελειμμένο κτίριο, αυτό με την διαφημιστικό πανό στην πρόσοψή του, το Ghost Tower ή Sathorn Unique Tower,
Και στην συνέχεια επισκεφθήκαμε ένα από τα πιο εμβληματικά ξενοδοχεία της πόλης, το Mandarin Oriental Hotel
Είδαμε μερικές από τις καταπληκτικές art street δημιουργίες
Τον ναό Wat Traimit, όπου βρίσκεται ο μεγαλύτερος βούδας της πόλης από ατόφιο χρυσό,
Υπαίθρια στέκια με street food και νυκτερινές αγορές, που θα μας ακολουθούσαν σε όλες μας τις διαδρομές στην χώρα.
Καρδιά της συνοικίας η οδός Yaowarat, με τα υπαίθρια μαγαζιά ανοικτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες!
Την επόμενη ημέρα, ξεκινήσαμε από τον κορυφαίο ναό της πόλης, Wat Arun, ένα από τα πιο εμβληματικά κτίσματα της Μπανγκόκ.
Μόλις η πρωτεύουσα και ο Σμαραγδένιος Βούδας μεταφέρθηκαν στην Μπανγκόκ, το Wat Arun απέκτησε το πιο εξέχον χαρακτηριστικό του: Το þrahng (πύργος τύπου Χμερ) ύψους 82 μέτρων. Η κατασκευή του πύργου ξεκίνησε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα από τον Rama II (King Phraphutthaloetla Naphalai 1809–24) και αργότερα ολοκληρώθηκε από τον Rama III (King Phranangklao 1824–51).
Απότομες σκάλες οδηγούν στην κορυφή, από όπου υπάρχει εκπληκτική θέα στον ποταμό Chao Phraya. Τα υπέροχα περίτεχνα λουλουδάτα μωσαϊκά, κατασκευασμένα από σπασμένη, πολύχρωμη κινέζικη πορσελάνη (ένα κοινό στολίδι του ναού στην πρώιμη περίοδο Ratanakosin, όταν τα κινεζικά πλοία που έρχονταν στο λιμάνι της Μπανγκόκ πέταξαν τόνους παλιάς πορσελάνης ως έρμα) δεν είναι ευδιάκριτα από απόσταση.
Η κύρια εικόνα του Βούδα στο ναό λέγεται ότι σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Ράμα Β'.
Οι τοιχογραφίες χρονολογούνται από τη βασιλεία του Rama V (King Chulalongkorn r 1868–1910). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι αυτή που απεικονίζει τον Πρίγκιπα Σιντάρτα να συναντά περιστατικά γέννησης, γήρατος, αρρώστιας και θανάτου έξω από τα τείχη του παλατιού του, μια εμπειρία που τον οδήγησε να εγκαταλείψει την εγκόσμια ζωή. Οι στάχτες του Ράμα ΙΙ είναι ενταφιασμένες στη βάση της κυρίαρχης εικόνας του Βούδα.
Συνεχίσαμε με τον ναό Wat Pho, βουδιστικό συγκρότημα ναών που βρίσκεται στο νησί Rattanakosin. O ναός, γνωστός και ως ο ναός του Ξαπλωμένου Βούδα, είναι ο πρώτος στην λίστα των κορυφαίων βασιλικών ναών στην χώρα.
Η ακριβής ημερομηνία κατασκευής του παλιού ναού είναι άγνωστη, αλλά υπήρχε πριν καθιερωθεί η Μπανγκόκ ως πρωτεύουσα.
Το Μεγάλο Παλάτι χτίστηκε δίπλα στο Wat Pho και ο βασιλιάς Rama I διέταξε την ανακαίνιση του παλιού ναού.
Η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1801 και στο εσωτερικό του ναού φυλασσόταν πολλές από τις εικόνες του Βούδα που ανακτήθηκαν από εγκαταλελειμμένους ναούς.
Τοποθετημένο στην καρδιά της Μπανγκόκ, στην Ταϊλάνδη, το Μεγάλο Παλάτι ήταν η πρώην βασιλική κατοικία από τον βασιλιά Ράμα Α' μέχρι τον βασιλιά Ράμα Ε' του Βασιλείου Ραττανακόσιν.
Σήμερα ο χώρος χρησιμοποιείται για την πραγματοποίηση των βασιλικών τελετών και την υποδοχή των προσκεκλημένων του βασιλιά, των κρατικών προσκεκλημένων και άλλων ξένων αξιωματούχων. Είναι επίσης ένα μέρος όπου φυλάσσονται τα λείψανα των βασιλιάδων και των υψηλόβαθμων μελών της βασιλικής οικογένειας.
Το Μεγάλο Παλάτι χωρίζεται σε δύο κύριες ζώνες, οι οποίες είναι ο Ναός του Σμαραγδένιου Βούδα και η βασιλική κατοικία.
Η τελευταία χωρίζεται σε τρεις μεγάλες περιοχές: την Εξωτερική Αυλή, την Μεσαία Αυλή και την Εσωτερική Αυλή.
Η Εξωτερική Αυλή εκτείνεται από την πύλη Wiset Chai Si έως την πύλη Phiman Chai Si και περιλαμβάνει τα εσωτερικά τείχη του Μεγάλου Παλατιού. Σήμερα είναι η έδρα πολλών κρατικών γραφείων, όπως αυτών της Βασιλικής Οικογένειας, του ιδιωτικού Γραμματέα του βασιλιά και του Βασιλικού Ινστιτούτου.
Η Μεσαία Αυλή εκτείνεται από την πύλη Phiman Chai Si μέχρι την πύλη Sanam Ratchakit. Στην περιοχή πραγματοποιούνται σημαντικές βασιλικές τελετές, όπως η βασιλική στεψη. Στην περιοχή βρίσκονται τα κτήρια Phra Maha Monthien, Chakri Maha Prasat και Phra Maha Prasat και η συνοικία Siwalai Gardens.
Η Εσωτερική Αυλή εκτείνεται από την πύλη Sanam Ratchakit μέχρι το Thaew Teng. Η σειρά των σπιτιών ήταν τα τείχη του παλατιού κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Rama I.
Η νότια περιοχή της Εσωτερικής Αυλής ήταν τότε μια ζώνη μόνο για γυναίκες. Κανένας άνδρας εκτός από τον βασιλιά δεν επιτρεπόταν να μπει στην περιοχή, όπου ζούσαν οι βασίλισσες, οι σύζυγοι και οι κόρες του βασιλιά μαζί με πολλές κυρίες επί των τιμών και υπηρέτες. Η περιοχή δεν χρησιμεύει πλέον ως κατοικία στις μέρες μας.
Βλέποντας καθημερινές σκηνές της πόλης,
στην συνέχεια μπροστά από
την Giant Swing και τον ναό Wat Shuthat, που βρίσκεται πίσω της.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου που η Ayutthaya ήταν η πρωτεύουσα του κράτους, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1767, ο ναός αναφερόταν ως Wat Sakae, αλλά με εντολή του βασιλιά Rama I ο ναός αποκαταστάθηκε και μετονομάστηκε σε Wat Saket Ratcha Wora Maha Wihan.
Η δομή του Wat Saket είναι ξεχωριστή λόγω του "βουνού" ύψους 60 μέτρων, στο οποίο είναι κτισμένος, που ονομάζεται Phu Khao Thong (Χρυσό Βουνό), όπου στηρίζεται το κύριο επιχρυσωμένο τσέντι (ή στούπα) του ναού. Αυτό το «βουνό», που σχηματίστηκε από τα συντρίμμια ενός γκρεμισμένου τσέντι που ανατέθηκε στον βασιλιά Rama III να κτίσει, ήταν κάποτε το υψηλότερο σημείο σε όλη την Μπανγκόκ. Το Golden Mountain είναι ένα πολύ γνωστό και πολύ σεβαστό ορόσημο στην Μπανγκόκ. Η ανάβαση στην κορυφή του βουνού είναι ένα ταξίδι με περισσότερα από 300 σκαλοπάτια και παρέχει μία πανοραμική θέα της πόλης.
Κοντά στη βάση των σκαλοπατιών βρίσκεται ένα ασυνήθιστο νεκροταφείο, κατάφυτο από αμπέλια και δέντρα, όπου είναι θαμμένες οι στάχτες πολλών θυμάτων πανώλης στα τέλη του 18ου αιώνα. Επειδή ο ναός χρησίμευσε ως το κύριο κρεματόριο κατά τη διάρκεια αυτής της σκοτεινής περιόδου στην ιστορία της Μπανγκόκ, το νεκροταφείο και η γύρω γειτονιά του έγιναν γνωστά ως «Ghost Gate».
Είχαμε την ευκαιρία, χάρις στον Δημήτρη, να δούμε την αγορά των λουλουδιών Pak Khlong Tabat
(Γλυπτά που αναπαριστούν την απόγνωση των κατοίκων στην διάρκεια μιας επιδημίας πανώλης)
Και συνεχίσαμε με τον ναό Wat Benchamabophit, όπου είχαμε την τύχη να δούμε στιγμιότυπα από την χειροτονία μοναχών με λευκή ενδυμασία.
Γνωστός από πολλούς ως Μαρμάρινος Ναός επειδή οι κολόνες, η αυλή και οι φύλακες των αγαλμάτων του λιονταριού είναι όλα κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από ιταλικό μάρμαρο Carrara, είναι ένας από τους πιο όμορφους ναούς της Μπανγκόκ. Το όνομα του ναού σημαίνει «το μοναστήρι του πέμπτου βασιλιά κοντά στο παλάτι Dusit».
Ο πέμπτος βασιλιάς ήταν ο βασιλιάς Chulalongkorn ο Μέγας (Rama V).
Ο ναός, ο οποίος σχεδιάστηκε το 1899 από τον πρίγκιπα Narisara Nuvadtivongs (ετεροθαλή αδερφό του βασιλιά Rama V), προσελκύει πολλούς θαυμαστές χάρη στην παραδοσιακή ταϊλανδέζικη συμμετρική αρχιτεκτονική του και τη χρήση ευρωπαϊκών και κινεζικών σχεδιαστικών επιρροών.
Ο Wat Benchamabophit είναι ένας από τους έξι ναούς της Μπανγκόκ που έχουν λάβει τον τίτλο του υψηλότερου βαθμού των βασιλικών ναών πρώτης κατηγορίας, γνωστοί ως Racha-Vora-Vihan (Υπάρχουν 10 ναοί σε όλη την Ταϊλάνδη με αυτή τη διάκριση).
Ποιος θα μπορούσε να επισκεφτεί την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης χωρίς να δει πώς η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και το ιταλικό μάρμαρο έχουν συγχωνευθεί αριστοτεχνικά στους ναούς και τη θρησκεία της χώρας; Λαμβάνοντας υπόψη ότι το Wat Benchamabophit δεν θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως τόσο σημαντικός τουριστικός προορισμός όσο το Wat Pho και το Grand Palace, τείνει να προσελκύει μικρότερο αριθμό ξένων τουριστών. Μέσα στην αίθουσα χειροτονιών (ή Ubosoth) βρίσκεται ένα άγαλμα του Βούδα, σχεδιασμένο σε στυλ Σουκοτάι. Οι στάχτες του βασιλιά Chulalongkorn (Rama V) είναι θαμμένες κάτω από αυτό το άγαλμα.
Περάσαμε από την ινδική συνοικία,
Την Chinatown,
Και τελειώσαμε την ημέρα μας με φαγητό στο Asiatique Front, ένα μοντέρνο complex καταστημάτων, εστιατορίων, μπαρ και άλλων χώρων αναψυχής.
Πέντε ημέρες μετά την περιήγηση μας στην Βόρεια Ταϋλάνδη, επιστρέψαμε στην Μπανγκόκ, όπου είχαμε μια ακόμη μέρα ξενάγησης.
Ξεκινήσαμε την ημέρα μας με το ψηλότερο σε όρθια στάση άγαλμα του Βούδα της Μπανγκόκ, που βρίσκεται στον ναό Wat Intharawihan,
Είδαμε την εντυπωσιακή παγόδα
Σταματήσαμε για λίγο στο πάρκο Lumphini
που έχει ίσως την καλύτερη θέα της πόλης.
Μέτα από τρεις ημέρες, που τις περάσαμε στην Καμπότζη, κάναμε μια ακόμη επίσκεψη στο Wat Arun, πανέμορφο την ώρα της δύσης.
Νότια του ναού υπάρχουν τα κτίρια που στεγάζουν τους μοναχούς και τους εργάτες του ναού (γνωστά ως kuti). Στην άκρη αυτών βρίσκεται ένα κτήριο κινέζικου στιλ που κάποτε χρησιμοποιήθηκε από τους βασιλείς όταν έμεναν στο ναό.
Αν έχετε χρόνο επισκεφτείτε το μουσείο Erawan, την αγορά Chatuchak και τις γέφυρες Bhumibil 1 και 2.
Προτάσεις για ξενοδοχεία στην Μπανγκόκ
Ramada Plaza by Wyndham BKK Menam Riverside 5*
ΑΓΟΡΑ ΤΡΕΝΟΥ, ΠΛΩΤΗ ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ
Την τρίτη μέρα της παραμονής μας στην Μπανγκόκ με το πολύ γνωστό και αξιόπιστο τοπικό γραφείο Travel Hub
https://www.travelhubthailandtours.com/tour-detail/t508-kanchanaburi-river-kwai-amp-floating-market.html
https://www.travelhubthailandtours.com/
πραγματοποιήσαμε ιδιωτική μονοήμερη εκδρομή, με πρώτη στάση την αγορά του τρένου, Maeklong Railway Market, στην επαρχία Samut Songkhram.
Η αγορά λειτουργεί από το 1905.
Το ψάρεμα είναι η βασική πηγή εισοδήματος των κατοίκων και ενώ το κράτος έφτιαξε την σιδηροδρομική γραμμή ώστε να διαθέτουν πιο εύκολα τα προϊόντα τους στην Μπανγκόκ και τις άλλες επαρχίες, η αγορά παρέμεινε στο ίδιο σημείο, παρόλο που οι γραμμές την διασχίζουν.
Στην συνέχεια, αφού περάσαμε από ένα εργαστήριο παραγωγής προϊόντων από κοκοφοίνηκα,
πήγαμε στην πιο δημοφιλή πλωτή αγορά της περιοχής, την Damnoen Saduak, 100 χλμ νοτιοδυτικά της Μπανγκόκ, στην επαρχία Ratchaburi, που προσελκύει πολλούς τουρίστες καθημερινά.
Την αγορά την προσεγγίσαμε μέσω ενός καναλιού με longtail boat, απολαμβάνοντας όμορφες εικόνες.
Τελευταία στάση η πόλη Kantchanaburi και η γέφυρα του ποταμού Κβάι.
Πριν και κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν η Βιρμανία ήταν υπό Ιαπωνική κατοχή, οι Ιάπωνες θέλησαν να προχωρήσουν στην κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής για να δημιουργήσουν μια νέα οδό ανεφοδιασμού των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Βιρμανία, θέλοντας να υλοποιήσουν τα σχέδια τους για εισβολή στην Ινδία.
Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής που θα ένωνε τη Μπανγκόκ με τη Ρανγκούν στη Βιρμανία θα χρειάζονταν να δουλέψουν περισσότεροι από 200.000 εργάτες για τουλάχιστον 6 χρόνια.
Η κατασκευή της γραμμής ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και χρησιμοποιήθηκε από τους Ιάπωνες για τον ανεφοδιασμό του μετώπου της Βιρμανίας για περίπου 2 χρόνια, μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1945.
Η κύρια εργατική δύναμη που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της λεγόμενης Railway of Death ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από το μέτωπο της ΝΑ Ασίας, αλλά και Ασιάτες εργάτες από διάφορες χώρες.
Σύμφωνα με το «Ερευνητικό Κέντρο Σιδηροδρομικής Γραμμής Ταϊλάνδης-Βιρμανίας», οι καταγεγραμμένοι αιχμάλωτοι πολέμου που εργάστηκαν για την κατασκευή της γραμμής ήταν 30.131 Βρετανοί, 17.990 Ολλανδοί, 13.004 Αυστραλοί και 686 Αμερικάνοι.
Για τους Ασιάτες που χρησιμοποιήθηκαν είτε ως εργάτες, είτε ως σκλάβοι, μπορούν να γίνουν μόνο εκτιμήσεις. Υπολογίζεται ότι συνολικά εργάστηκαν περίπου 90.000 Βιρμανοί, 75.000 Μαλαισιανοί, 7.500 Ινδονήσιοι και 5.200 Σιγκαπουριανοί.
Συνολικά περίπου 13.000 αιχμάλωτοι πολέμου πέθαναν κατά την διάρκεια των εργασιών. Αιτία του θανάτου τους ήταν τα βασανιστήρια, ο υποσιτισμός και οι εκτελέσεις. Από τους αμάχους που δούλευαν στην γραμμή, πέθαναν περίπου 100.000.
Η δημιουργία της γέφυρας όπως παρουσιάζεται στην ταινία «Γέφυρα του ποταμού Κβάι» είναι αποτέλεσμα του σεναρίου.
Στην πραγματικότητα δημιουργήθηκαν δυο γέφυρες.
Η πρώτη ήταν προσωρινή, κατασκευάστηκε από ξύλο και η άλλη κατασκευάστηκε από ατσάλι μήνες αργότερα. Και οι δυο καταστράφηκαν από τις βόμβες των αεροπλάνων των συμμάχων, ενώ εκείνη από χάλυβα διορθώθηκε και εξυπηρέτησε το σκοπό της για κάτι λιγότερο από δύο χρόνια.
Το 1945 βομβαρδίστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις και ο έλεγχος της σιδηροδρομικής γραμμής μοιράστηκε μεταξύ των Βρετανών, οι οποίοι πήραν το τμήμα που βρισκόταν στη Βιρμανία και των Κρατικών Σιδηροδρόμων της Ταϊλάνδης, οι οποίοι πήραν την πλευρά της Ταϊλάνδης και ό,τι απέμεινε από τη γέφυρα.
Εξαιτίας των βομβαρδισμών, η γέφυρα υπέστη σοβαρές ζημιές. Μόνο η χαλύβδινη εξωτερική δομή έμεινε ανέπαφη. Ξανακτίστηκε και έκτοτε χρησιμοποιείται για εμπορικά και τουριστικά ταξίδια. Σήμερα, μπορεί κανείς να διασχίσει τη γραμμή με το τρένο, ή με τα πόδια.
Επισκεφθήκαμε επίσης το νεκροταφείο, όπου διαπιστώσαμε ότι η πλειονότητα των θυμάτων ήταν δυστυχώς σε πολύ νεαρή ηλικία και το μουσείο.
ΑΓΙΟΥΤΑΓΙΑ
Ο King Uthong, ένας Κινέζος έμπορος, ίδρυσε την Ayutthaya το 1350, όταν μετέφερε την αυλή του από το Uthong για να αποφύγει μια επιδημία. Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Ayodhya, το σπίτι του Rama, ο οποίος είναι ο ήρωας στο ινδουιστικό έπος που ονομάζεται Ramayana. Μέσω των κατακτήσεων, της επέκτασης και του εμπορίου, η Ayutthaya μεγάλωσε σε μέγεθος και οικονομική επιρροή, ξεπερνώντας γρήγορα τη δύναμη της παλιάς πρωτεύουσας του Βασιλείου της Ταϊλάνδης, της Σουκχοτάϊ. H Ayutthaya ανακηρύχθηκε γρήγορα η νέα πρωτεύουσα από τον βασιλιά Uthong (επίσης γνωστό ως βασιλιά Ramathibodi I) πριν πεθάνει το 1369. Η πόλη δέχτηκε επίθεση και κάηκε ολοσχερώς το 1767 από τον βιρμανικό στρατό. Μετά την καταστροφή της Αγιουτάγια, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Μπανγκόκ και έγινε προσπάθεια να αναδημιουργηθεί το αστικό πρότυπο και η αρχιτεκτονική της Αγιουτάγια. Στα ταϊλανδικά, το επίσημο όνομα της Μπανγκόκ διατηρεί το "Ayutthaya" ως μέρος του επίσημου τίτλου του.
Την επισκεφθήκαμε από την Μπανγκόκ, από την οποία απέχει μόνο 85 χλμ, με το μεγάλο ασιατικό πρακτορείο Klook.
Συγκεκριμένα είδαμε τα θερινά βασιλικά ανάκτορα Bang Pa-In
και τους ναούς Wat Yai Chai Mongkhan, Wat Chai Wattanaram και Wat Mahathat, όπου διακρίνεται το κεφάλι του Βούδα μέσα από τις ρίζες των αρχαίων δέντρων...
ΣΟΥΚΟΤΑΪ
Πόλη και ιστορική πρωτεύουσα ενός πρώην βασιλείου της βορειοκεντρικής Ταϊλάνδης.
Είναι ένας από τους παλαιότερους και σημαντικότερους ιστορικούς οικισμούς της Ταϊλάνδης.
Αρχικά επαρχιακή πόλη εντός της αυτοκρατορίας των Χμερ με έδρα το Angkor, το Sukhothai τον 13ο αιώνα κέρδισε την ανεξαρτησία του και καθιερώθηκε ως η πρωτεύουσα του πρώτου ενωμένου και ανεξάρτητου κράτους του Τάι στη σημερινή λεκάνη του ποταμού Chao Phraya της Ταϊλάνδης ή Κεντρική Πεδιάδα.
Ο τρίτος ηγεμόνας του βασιλείου, ο βασιλιάς Ramkhamhaeng (βασίλευσε περίπου 1279-περ. 1298), επέκτεινε την ηγεμονία του Sukhothai βόρεια στην περιοχή που είναι τώρα το Λάος, δυτικά στη Θάλασσα Ανταμάν και νότια στη χερσόνησο της Μαλαισίας. Η αρχαία πόλη αναφέρεται ότι είχε περίπου 80.000 κατοίκους.
Η αρχιτεκτονική του ανάπτυξη ξεκίνησε υπό το Ramkhamhaeng και έφτασε στο αποκορύφωμά της στα μέσα του 14ου αιώνα, όταν κτίστηκαν τα περισσότερα μοναστήρια του Sukhothai.
Μετά το 1351, όταν η Αγιουτάγια ιδρύθηκε ως πρωτεύουσα μιας ισχυρής αντίπαλης δυναστείας Τάι, η αυτοκρατορική επιρροή του Σουκοτάι άρχισε να φθίνει και το 1438 η πόλη κατακτήθηκε και ενσωματώθηκε στο βασίλειο των Αγιουτχάι.
Το Sukhothai πιστεύεται ότι εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 15ου ή στις αρχές του 16ου αιώνα.
Μετά από τέσσερις ημέρες παραμονής στην Μπανγκόκ αναχωρήσαμε για την Βόρεια Ταϋλάνδη, με πρώτο σταθμό το Σουκοτάϊ.
Το ιστορικό του πάρκο (Historical Park ) ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μας. Όχι μόνο για τα μνημεία του, αλλά και για την φυσική του ομορφιά και την ηρεμία που αποπνέει.
Είδαμε τους ναούς Wat Trapang Thong, Wat Sa Si, Wat Si Sawai, Wat Mahathat, Wat Tra Phang Noen, Wat PaLuang
Και χάρη στην ευγενική οδηγό ταξί που μας μετέφερε από το Σουκοτάϊ στο Τσιάνγκ Μάι, επισκεφθήκαμε και τον εκπληκτικό ναό Wat Si Chum, στα βόρεια του πάρκου. Η μεταφορά έγινε με το γραφείο Sukhothai TaxiTour CarRental.
Πρόταση για ξενοδοχείο στο Σουκοτάϊ
Tharaburi Resort 4*
ΛΑΜΠΑΝΓΚ
Επίσης κατά την παραπάνω διαδρομή σταματήσαμε και στον Λαμπάνγκ και είδαμε τον ναό Wat Phrathat Lampang Luang, κτισμένο στα τέλη του 15ου αιώνα. Είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους ξύλινους ναούς της χώρας. Η στούπα έχει βάση σε σχήμα λωτού και η κορυφή της είναι κατασκευασμένη από χρυσό.
ΤΣΙΑΝΓΚ ΜΑΙ, ΤΣΙΑΝΓΚ ΡΑΙ, ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ
Σε αντίθεση με τις συνήθως πυκνοκατοικημένες ασιατικές πόλεις, το Τσιάνγκ Μάι έχει την εμφάνιση ενός μεγάλου χωριού, είναι τακτοποιημένο, καθαρό, παραδοσιακό και σχεδόν αχανές.
Το παλαιότερο τμήμα της πόλης, ιδιαίτερα ο περιτειχισμένος οικισμός του 18ου αιώνα, βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού και περιέχει ερείπια πολλών ναών του 13ου και 14ου αιώνα.
Το σύγχρονο τμήμα της ανατολικής όχθης είναι πιο ανοικτή περιοχή.
Δύο γέφυρες διασχίζουν τον ευρύ ποταμό Πινγκ. Το Τσιάνγκ Μάι είναι ένα ακμάζον τουριστικό θέρετρο.
Το παλάτι Phu Ping, το θερινό σπίτι της βασιλικής οικογένειας της Ταϊλάνδης, βρίσκεται κοντά. Σημαντικοί ναοί είναι οι Chedi Luang, Doi Suthep, Phan Tao, Chiang Man, Phra Singh.
Η πόλη είναι γνωστή ως κέντρο της ταϊλανδικής χειροτεχνίας. Μικρά χωριά σε κοντινή απόσταση ειδικεύονται σε χειροτεχνίες όπως η ασημοτεχνία, η ξυλογλυπτική και η κατασκευή αγγείων, ομπρελών και βερνικιών. Το παραδοσιακό ταϊλανδικό μετάξι υφαίνεται στο San Kamphaeng στα ανατολικά.
Το απόγευμα φθάσαμε στο κεντρικό μας ξενοδοχείο και την άλλη μέρα και πάλι με το τοπικό τουριστικό γραφείο Travel Hub, πήγαμε μονοήμερη εκδρομή στην ευρύτερη περιοχή με κατεύθυνση προς την περιφέρεια του Τσιάνγκ Ράι.
Πρώτη στάση οι θερμές πηγές Maekhajan
Μετά ο Λευκός Ναός (Wat Rong Khun), ιδιωτική έκθεση τέχνης σε στυλ βουδιστικού ναού. Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον επιχειρηματία Chalermchai Kositpipst και άνοιξε τις πόρτες του το 1997.
(οι "χρυσές" τουαλέτες😁😁)
Ο Μπλε Ναός, που ολοκληρώθηκε το 2016 και κτίστηκε στην θέση παλιού ναού.
Και βέβαια απολαύσαμε μπλε παγωτό από το μπλε λουλούδι, με το το αντίστοιχο ποτό!
Το Black House (Baan Dam Museum) , ιδιαίτερο μουσείο που αποτελείται από 40 συνολικά κτίρια, όλα ξύλινα και βαμμένα σε μαύρο χρώμα.
Πήγαμε επίσης σε απομακρυσμένη περιοχή όπου γυναίκες και κορίτσια Βιρμανικής φυλής συντηρεί την παράδοση που θεωρεί τον επιμηκυμένο λαιμό στοιχείο ομορφιάς και γι'αυτό φορούν στο λαιμό εφ' όρου ζωής σιδερένιο χρυσό κολάρο, το οποίο είναι και αρκετά βαρύ.
Η γεμάτη δραστηριότητες ημέρα τελείωσε με κρουαζιέρα στον ποταμό Μενγκόκ, όπου παλιότερα γινόταν η παράνομη διακίνηση του οπίου. Πρόκειται για το λεγόμενο Χρυσό Τρίγωνο, όπου συναντώνται τα σύνορα Ταϋλάνδης, Βιρμανίας και Λάος.
Την επόμενη ημέρα είδαμε τον σημαντικότερο ναό της πόλης, Doi Suthep Temple, με ωραία πανοραμική θέα της Τσιάνγκ Μάι
Πρόταση για ξενοδοχείο στο Τσιάνγκ Μάι
Moon Dragon Hotel 4*
ΑΟ ΝΑΓΚ, ΚΡΑΜΠΙ
Σειρά είχε ο νότος και στο ερώτημα "Πουκέτ ή Κράμπι", το δεύτερο κέρδισε αμέσως για την παραλία του Άο Νάγκ και τα ηλιοβασιλέματα της, την όμορφη φύση και τον λιγότερο τουρισμό. Μείναμε 4 βράδυα και απολαύσαμε το τροπικό τοπίο με τους ασβεστολιθικούς βράχους, τις βραδινές χαλαρές βόλτες, τις όμορφες παραλίες, τις λίμνες.
(no sunrise, no sunset - Art Biennale Pavilion, που όμως βανδαλίστηκε)
ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΟ ΣΟΚ
Από τις πιο ωραίες στιγμές του ταξιδιού μας η ολοήμερη περιήγηση μας στο Εθνικό Πάρκο Κάο Σοκ, που απείχε περίπου 2,5 από το Άο Νάγκ.
 |
Πρόταση για ξενοδοχείο στο Άο Νάγκ
Sugar Marina Hotel Cliffhanger 4*
Η συνέχεια του ταξιδιού στην Καμπότζη.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου