Το γεγονός ότι είχαμε σύμμαχο τον καιρό (υψηλές θερμοκρασίες και έλλειψη βροχόπτωσης) το έκανε ακόμη πιο ευχάριστο.
Με το πλοίο Superfast I φθάσαμε στο Μπάρι από την Ηγουμενίτσα σε λίγες μόνο ώρες. Η χαρά μας που μετά από δύο χρόνια από την τελευταία φορά, λόγω υγειονομικών περιορισμών, πατούσαμε επιτέλους σε ιταλικό έδαφος, μεγάλη.
BARI
Κάναμε μια μικρή βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, αφού παρκάραμε εύκολα σε ανοικτό πάρκινγκ δίπλα στα τείχη.
Εκτός από την μακραίωνη ιστορία του, αυτό που δεν είναι ίσως πολύ γνωστό για το Μπάρι είναι ότι από μία τραγική σύμπτωση και χωρίς πρόθεση καμιάς από τις αντίπαλες πλευρές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κέρδισε την ανεπιθύμητη διάκριση της μοναδικής ευρωπαϊκής πόλης που έζησε την εμπειρία του χημικού πολέμου κατά τη διάρκειά του.
Τη νύχτα της 2ης Δεκεμβρίου 1943 γερμανικά βομβαρδιστικά επιτέθηκαν στο λιμάνι του Μπάρι, που ήταν κέντρο προμηθειών για τις συμμαχικές δυνάμεις που πολεμούσαν προχωρώντας στην Ιταλική Χερσόνησο. Αρκετά συμμαχικά πλοία βυθίστηκαν στο κατάμεστο λιμάνι, περιλαμβανομένου του αμερικανικού Λίμπερτυ «Τζον Χάρβεϊ», που μετέφερε αέριο μουστάρδας. Αέριο μουστάρδας αναφέρθηκε επίσης ότι είχε στοιβαχθεί στην προκυμαία προς μεταφορά. Τα χημικά προορίζονταν για χρήση αν οι Γερμανικές δυνάμεις ξεκινούσαν χημικό πόλεμο.
Κυριότερα αξιοθέατα στο Μπάρι είναι η Βασιλική του Αγίου Νικολάου, το κάστρο Svevo, ο καθεδρικός του San Sabino, το θέατρο Petruzzelli, το Palazzo del Sedile, το αρχαιολογικό μουσείο και το πλανητάριο της πόλης.
POLIGNANO A MARE
Φύγαμε λίγο βιαστικά γιατί στην διάρκεια της ημέρας θα κάναμε άλλες τέσσερις στάσεις με πρώτη το νοσταλγικό, με έντονο άρωμα της δεκαετίας του '60, Polignano a Mare.
Ένα λαμπερό κόσμημα στην ακτή της Valle d'Itria, σκαρφαλωμένο πάνω σε έναν ασβεστολιθικό βράχο ύψους 20 μέτρων πάνω από τα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής, το Polignano a Mare ανταποκρίνεται πραγματικά στο όνομά του και κυριολεκτικά δεν θα μπορούσε να είναι αλλού παρά στη θάλασσα!
Οι απαρχές αυτού του μαγευτικού τόπου χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ., όταν Έλληνες άποικοι ίδρυσαν την πόλη της Νεάπολης. Άκμασε υπό τους Ρωμαίους και ήταν αρκετά σημαντικό για τον αυτοκράτορα Τραϊανό να κατευθύνει τη Via Traiana του, που κατασκευάστηκε μεταξύ 108-110 μ.Χ., μέσα από την πόλη. Τα υπολείμματα αυτού του δρόμου περιλαμβάνουν μια γέφυρα στο Lama Monachile, λίγο βόρεια του ιστορικού κέντρου.
Το Polignano a Mare προσφέρει όλα τα συστατικά για μια τέλεια μέρα και η συγκεκριμένη ηλιόλουστη ημέρα ήταν απόλυτα ταιριαστή για την περίσταση.
Η μικροσκοπική παλιά πόλη, με εισοδο μέσω της πύλης Porta Vecchia, συνδυάζει γοητευτικούς, κατάλευκους δρόμους με όμορφες παλιές εκκλησίες, όπως η Chiesa Matrice.
Μετά από μια βόλτα στην πόλη και έναν παγωτό στην Piazza Vittorio Emanuele II, καταλήξαμε στο πιο διάσημο και πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της πόλης, την παραλία Lama Monachile.
Αγαπημένη από τους ντόπιους, η παραλία έχει κρυστάλλινα νερά και περιβάλλεται από τις δύο πλευρές από γκρεμούς, από τους οποίους τα παιδιά και οι έφηβοι βουτούν όλη την ημέρα μέχρι το ηλιοβασίλεμα.
Μπορείτε να την απολαύσετε πανοραμικά, είτε από την γέφυρα Borbonico, είτε από το μνημείο το αφιερωμένο στον Domenico Modugno, γόνο της πόλης, ο οποίος έγραψε και τραγούδησε πολλά κλασικά τραγούδια, συμπεριλαμβανομένου του τεράστιου διεθνούς hit Volare (αρχικά με τίτλο Nel Blu Dipinto di Blu)! Οι ντόπιοι είναι απίστευτα περήφανοι γι' αυτόν και δικαίως.
ALBEROBELLO
Δεύτερη στάση στο πιο διάσημο σημείο της περιοχής, την πόλη Alberobello. Ήταν η δεύτερη φορά που το επισκεπτόμαστε και ήλπιζα σε εκτενέστερη περιήγηση. Αφήσαμε το αυτοκίνητο μας σ' ένα από τα δύο πάρκινγκ της περιοχής και αρχίσαμε να περπατάμε εν μέσω συνωστισμού (αν και δεν είμαστε σε υψηλή σεζόν) και αρκετής ζέστης.
Η προέλευση της ονομασίας αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης.
Ο δήμος τον Νοέμβριο του 2014 είχε 10.811 κατοίκους. Το Alberobello είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως "Trulli".
Το 1996 η UNESCO το ανακήρυξε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Τα trulli είναι μικρές, πέτρινες, μονόροφες συνήθως, λευκές κατοικίες με γκρίζες κωνικές στέγες. Έχουν χοντρούς τοίχους και είναι είτε στρογγυλά, είτε (τα περισσότερα) τετράγωνα, τα δε διώροφα είναι ελάχιστα στην πόλη, γιατί η κατασκευή τους είναι τεχνικά δύσκολη.
Η πόλη πήρε το όνομά της από τα δέντρα ενός δάσους που κάλυπτε κάποτε την περιοχή. Το λατινικό όνομα της περιοχής ήταν siva arboris belli («το ξύλο του δέντρου του πολέμου») .
Υπάρχουν δύο συνοικίες, που μπορείτε να επισκεφθείτε.
Η μία, η λιγότερο τουριστική και πιο αυθεντική, η Aia Piccola και η άλλη, η τουριστική, η Rione Monti, με 1.000 περίπου trulli, που εκτός από το να αποτελούν ακόμη και σήμερα κατοικίες (φαίνεται απίστευτο! ) , στεγάζουν καταστήματα (κυρίως με τουριστικά είδη), μπαρ, εστιατόρια, εκκλησίες..
Η τεχνική κατασκευής τους από ντόπιο ασβεστόλιθο χρονολογείται από την νεολιθική περίοδο.
Οι κωνικές στέγες είναι κατασκευασμένες από πέτρες και συχνά έχουν πάνω σύμβολα, που λέγεται ότι προστάτευαν τους ιδιοκτήτες του από το "κακό μάτι".
Τα πρώτα trulli άρχισαν να κατασκευάζονται κατά τους ιστορικούς από τον 14ο αιώνα.
Λέγεται ότι οι trulli κατασκευαζόταν έτσι από τους φτωχούς αγρότες της περιοχής που αναστέναζε κάτω από την βαριά φορολόγηση του Βασιλείου της Νάπολης, ώστε κάθε φορά που άκουγαν για την άφιξη φοροεισπρακτόρων στην πόλη, τους γκρέμιζαν και μετά τους ξαναέκτιζαν!
Μάλιστα φημολογείται ότι αυτό το ιδιαίτερο παιχνίδι φοροδιαφυγής διαδραματιζόταν επί 300 χρονια!
Η πόλη μοιάζει σαν παιδική χαρά, σαν να βγήκε από παραμύθι!
Δείτε τους τρούλους Siamese και Sovrano (μουσείο και ένα από τα λίγα διόροφα trulli), την Βασιλική των Αγίων Κοσμά και Αιτωλού και απολαύστε πανοραμική θέα, όπως εμείς, από το belvedere της Santa Lucia.
LOCOROTONDO
Τρίτη στάση στο κυκλικό χωριό, το Locorotondo, καρφαλωμένο στην κορυφή ενός λόφου στο Val D’Itria της Απουλίας.
Το Locorotondo σημαίνει «στρογγυλό μέρος» και αυτή η μικρή πόλη είναι τόσο όμορφη, που αυτός είναι αρκετός λόγος για την επισκεφτείτε.
Στο στρογγυλό ιστορικό κέντρο του μικρά σοκάκια και ασβεστωμένα σπίτια με χαριτωμένα μπαλκόνια στριφογυρίζουν κάτω από τον ζεστό ήλιο της Νότιας Ιταλίας.
Το Locorotondo βρίσκεται κοντά σε μια τουριστική δύναμη, το Alberobello, πρωτεύουσα του trulli και ίσως εξαιτίας αυτού παραβλέπεται σε μεγάλο βαθμό από τους επισκέπτες.
Η πόλη έχει κερδίσει το πολυπόθητο βραβείο «borghi piu belli di’italia », δηλαδή τα ωραιότερα χωριά της Ιταλίας και είναι πράγματι μια από τις ομορφότερες μικρές πόλεις της Ιταλίας.
Ο αρχικός οικισμός χρονολογείται από τον XI αιώνα και η διάταξη της πόλης μαρτυρά αυτήν την αρχαία προέλευση.
Το παλιό κέντρο αναπτύσσεται σε κύκλους γύρω από την κεντρική εκκλησία.
Η Piazza Vittorio Emanuele II και η βεράντα με θέα, είναι από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης.
Η πλατεία έχει μια όμορφη πανοραμική βεράντα που προσφέρει εκπληκτική θέα στην κοιλάδα με ελαιώνες και trulli.
Οι δρόμοι του Locorotondo είναι επίσης διακοσμημένοι με όμορφες πινελιές που προσθέτουν χρώμα και ζεστασιά, καθώς και λουλουδάτα μπαλκόνια. Υπάρχουν πολλά όμορφα καταστήματα που εκθέτουν τοπικά καλλιτεχνήματα, όπως βάζα και κεραμικές δημιουργίες. Επειδή δεν είναι ένας πολύ τουριστικός προορισμός, τα καταστήματα του είναι πραγματικά υπέροχα με αυθεντικά ιταλικά αναμνηστικά.
Πολύχρωμα βάζα στις σκάλες καταστημάτων στο Locorotondo.
Καθώς περπατάτε στο Locorotondo, θα παρατηρήσετε τα περίεργα σπίτια για τα οποία η πόλη είναι γνωστή, τα μυτερά σπίτια «a cummersa».
Δεν είναι ασυνήθιστα σαν τα trulli, ωστόσο ξεχωρίζουν και είναι ιδιαίτερα, οπότε αξίζει να τα εντοπίσετε!
OSTUNI
Τελευταία στάση πριν το Lecce, όπου θα διανυκτερεύαμε, το Οstuni.
Σκαρφαλωμένο σε λόφο πάνω από το απέραντο οροπέδιο με ελαιώνες της κάτω Μουργκίας, το Ostuni είναι ένα συναρπαστικό θέαμα. Ισχυροί αμυντικοί τοίχοι και ασβεστωμένα σπίτια περιστρέφονται γύρω από την πλαγιά του λόφου, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο υπέροχος γοτθικός καθεδρικός ναός.
Το Ostuni ιδρύθηκε από μια αυτόχθονη φυλή περίπου 600 χρόνια π. Χ. και πέρασε στην συνεχεια από τους Ρωμαίους στους Οστρογότθους, από τους Λομβαρδούς στους Σαρακηνούς, από τους Βυζαντινούς στους Νορμανδούς, από τους Hohenstaufen στους Angevins και από τους Αραγωνέζους στους Βουρβόνους. Τα ίχνη κάθε κατοχής υπάρχουν, αλλά τα περισσότερα από αυτά που μπορούν να δουν σήμερα οι επισκέπτες χρονολογούνται μεταξύ του 14ου και του 17ου αιώνα.
Το πιο διακριτικό χαρακτηριστικό του Ostuni και ο λόγος που πήρε το επίθετο La Città Bianca, είναι τα ομοιόμορφα λευκά κτίριά του. Αρχικά η πρακτική του βαψίματος της πόλης με ασβέστη χρησίμευσε ως μέσο φωτισμού των σκοτεινών στενών, δαιδελωδών μεσαιωνικών δρόμων, αλλά τον 17ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε για τον περιορισμό της διασποράς της πανούκλας.
Στο υψηλότερο μέρος της πόλης βρίσκεται το επιβλητικό παλάτι του Αρχιεπισκόπου και το Concattedrale του 15ου αιώνα με την καμπύλη, συμμετρική πρόσοψη και το τριαντάφυλλο.
LECCE
Τελικός προορισμός το Lecce, η "Φλωρεντία του Νότου", λόγω των μπαρόκ κτιρίων της, όπου θα παραμέναμε επί δύο ημέρες.
Ο Malennio, βασιλιάς του Salento, ίδρυσε τις πόλεις Lupiae και Rudiae. Είχε έναν γιο και μια κόρη, τον Ντάουνιο και την Εύιππα, που παντρεύτηκε τον Idomeneo, βασιλιά της Κρήτης, Σύμφωνα με τον μύθο, το Lecce πήρε το όνομά του από τη Lycia, την πατρίδα του Idomeneo.
Η αρχαιολογική έρευνα αποκαλύπτει ότι οι Μεσσαπίοι ίδρυσαν τις πρώτες πόλεις στην περιοχή Σαλέντο. Οι Ρωμαίοι κυριάρχησαν στην περιοχή στη συνέχεια, αφήνοντας όμορφα δείγματα αυτοκρατορικής αρχιτεκτονικής, όπως το αμφιθέατρο και το ρωμαϊκό θέατρο στο κέντρο της πόλης.
Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η αρχαία ρωμαϊκή πόλη Lupiae γνώρισε μια αργή παρακμή μέχρι που το 1000 κυριάρχησαν εκεί οι Νορμανδοί και η πόλη άρχισε να αποκτά πλούτο και εξέχουσα θέση. Κτίστηκαν εντυπωσιακές κατασκευές όπως τα μοναστήρια των Ελαιόδενων και των Βενεδικτίνων, καθώς και ο πρώτος καθεδρικός ναός αφιερωμένος στην Αγία Ειρήνη, τον πρώτο πολιούχο του Λέτσε (πριν από τον Άγιο Ορόντζο).
Μετά τους Νορμανδούς, πολλές δυναστείες που συνδέονται με τους Γάλλους αναδείχτηκαν. Χάρη στην κόμισσα Μαρία ντ 'Ένχιεν, η πόλη έλαβε το πρώτο συνταγματικό της καταστατικό και χτίστηκε το πρώτο κάστρο. Η δυναστεία Ένχιεν επανέφερε επίσης σχέσεις με τη Βενετική Δημοκρατία, εισάγοντας υφάσματα, γυαλί και διάφορα εργαλεία και εξάγοντας σιτάρι, λάδι και κρασί. Το λιμάνι του San Cataldo ήταν ένα ελεύθερο λιμάνι για τους Βενετούς εμπόρους. Αργότερα, άλλοι έμποροι - συμπεριλαμβανομένων των Γενουατών, Εβραίων, Φλωρεντινών, Ελλήνων και Αλβανών - εγκαταστάθηκαν στο Λέτσε.
Ο 15ος και ο 16ος αιώνας χαρακτηρίστηκαν από τη σύγκρουση μεταξύ των Γάλλων και των Ισπανών για το Βασίλειο της Νάπολης και τελικά το Terra d’Otranto έπεσε στα χέρια του Καρόλου Ε' των Αψβούργων. Ενσάρκωσε την ισπανική μοναρχική απολυταρχία και πέτυχε μια οριστική ήττα των Τούρκων, επιτρέποντας τον θρίαμβο του Χριστιανισμού επί του Ισλάμ.
Ο αυτοκράτορας θεώρησε το Lecce ως το πιο προηγμένο προπύργιο κατά της Ανατολής, δημιουργώντας έτσι ένα αμυντικό σύστημα τόσο για την πόλη, όσο και για την ακτή. Αυτά τα έργα ανατέθηκαν στον στρατιωτικό αρχιτέκτονα Gian Giacomo dell’Acaya.
Το 1539, ως πρωτεύουσα της Απουλίας, το Lecce είχε ένα ειδικό νομικό καθεστώς, διοικητικές λειτουργίες και έναν πολιτιστικό πλούτο που εκφράστηκε μέσω πολυάριθμων «ακαδημιών» (τόποι συνάντησης λογοτεχνικών, φιλοσοφικών ή επιστημονικών προσπαθειών).
Ο Άγιος Ορόντιος του Lecce (γνωστός και ως Sant’Oronzo) έγινε προστάτης άγιος της πόλης επειδή έσωσε τους πολίτες του από την πανούκλα που κατέστρεψε το βασίλειο της Νάπολης το 1566.
Η κύρια εξαγωγή του Λέτσε είναι μια πολυπόθητη μορφή ασβεστόλιθου με ανοιχτό κίτρινο χρώμα, γνωστή ως «πέτρα του Λέτσε». Η πέτρα είναι ιδιαίτερα μαλακή και εύπλαστη.
Κατά τον 17ο αιώνα η αρχιτεκτονική ανάπτυξη της πόλης άνθισε. Προέκυψε ένα εξαιρετικά περίτεχνο στυλ πρόσοψης που μπορεί να δει κανείς στη θεαματική εκκλησία Santa Croce.
Σημαντικότερα αξιοθέατα του Lecce είναι το Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο, η υπέροχη Βασιλική Santa Croce, η εκκλησία της Santa Clara, ο καθεδρικός της πόλης και η πλατεία του, όμορφα φωτισμένα το βράδυ, το κάστρο Carlo V, η πλατεία Sant' Oronzo, η Porta Napoli.
Απολαύσαμε δύο υπέροχα δείπνα σε εστιατόρια στα γραφικά στενά του ιστορικού κέντρου, τα οποία ακολούθησαν επίσκεψη στο Baldo, το καλύτερο παγωτατζίδικο του Lecce. Διάβασα ότι η μαύρη σοκολάτα του είναι ό, τι πιο σοκολατένιο μπορεί να γευτεί κάποιος και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια!
GRECIA SALENTINA
Αφήσαμε το Lecce για το παραθαλάσσιο Otranto, αφού κάναμε στάση στα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας Sternatia και Καλημέρα (Grecia Salentina) , όπου και επισκεφτήκαμε και το τοπικό λαογραφικό μουσείο της πόλης. Μιλήσαμε με τον φύλακα του στα ελληνικά και περιηγηθήκαμε στους χώρους του ακούγοντας τοπική μουσική.
Υπάρχουν διάφορες έρευνες Ελλήνων και ξένων ιστορικών σχετικά με το γλωσσικό τοπικό ιδίωμα (griko). Κάποιοι ιστορικοί και ερευνητές υποστηρίζουν ότι αποτελεί την συνέχεια της αρχαίας γλώσσας που μιλούσαν οι πρώτοι αποικοι της περιοχής και άλλοι ότι πρόκειται για την γλώσσα των βυζαντινών, που μετοίκησαν εκεί μεταγενέστερα.
Όλες οι διαδρομές στην Απουλία έγιναν σε ένα υπέροχο μεσογειακό περιβάλλον. Επαρχιακοί, με λίγη κίνηση, δρόμοι, περιστοιχισμένοι από ξερολιθιές, ανάμεσα σε ελαιώνες, φραγκοσυκιές...
SANTA CESAREA TERME
Πριν φθάσουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας κάναμε στάση στην λουτρόπολη Santa Cesarea Terme, με τις όμορφες βίλες και το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης το αραβικό Palazzo Sticchi.
OTRANTO
Στο Otranto περάσαμε το πιο χαλαρό και ευχάριστο 24ωρο του ταξιδιού. Κάναμε μπάνιο (αρχές Οκτωβρίου! ) στην παραλία, λίγα βήματα από το ξενοδοχείο μας, απολαμβάνοντας τα γαλαζοπράσινα νερά της ήρεμης απογευματινής θάλασσας, με θέα το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Νωρίς το βράδυ τριγυρίσαμε στα πανέμορφα στενά δρομάκια του, γεμάτα από τουρίστες του φθινοπώρου.
Μαγική στιγμή, η θέα της θάλασσας και της πόλης, που δροσιζόταν από το ζεστό ευχάριστο, σχεδόν καλοκαιρινό, βραδινό αεράκι, από ένα κλειστό μπαρ σκαρφαλωμένο στα βράχια...
Ο συνδυασμός της σπουδαίας ιστορίας του, της αρχιτεκτονικής, της θέας, τα εστιατόρια μπροστά στη θάλασσα και η λευκή αμμώδης παραλία το καθιστούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, γοητευτικές και γραφικές πόλεις της Απουλίας.
Το Otranto βρίσκεται ακριβώς πάνω στην Αδριατική θάλασσα και ατενίζει τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, μια στρατηγική θέση που έχει επηρεάσει βαθιά την ιστορία της. Στα ρωμαϊκά χρόνια, έγινε σημαντικό εμπορικό λιμάνι - υπήρχε σημαντικός εβραϊκός πληθυσμός εμπόρων - αλλά και σημείο αναχώρησης για ρωμαϊκές στρατιωτικές αποστολές στα ανατολικά, όπως μαρτυρούν δύο μαρμάρινες βάσεις πυλώνων που καταγράφουν την παροδική παρουσία των αυτοκρατόρων Lucio Vero και Μάρκου Αυρήλιου. Για μια περίοδο το Οτράντο επισκίασε ακόμη το Μπρίντιζι.
Ωστόσο, η θέση του Οτράντο που βλέπει προς τα ανατολικά τη θάλασσα, το έκανε επίσης ευαίσθητο σε επιθέσεις από την Αδριατική. Η πιο διαβόητη έγινε στις 28 Ιουλίου 1480, όταν ένας τουρκικός στόλος από περίπου 150 πλοία με 18.000 στρατιώτες αποβιβάστηκε για να πολιορκήσει την πόλη. Η αντίσταση και η ανθεκτικότητα του λαού της πόλης αποτέλεσε θρύλο, αλλά μετά από δύο εβδομάδες μάχης ο Γκεντίκ Αχμέτ Πασάς, ο Τούρκος διοικητής και οι άνδρες του επιτέθηκαν επιτέλους στο κάστρο και κατέστρεψαν την πόλη και τον πληθυσμό της. Όλοι οι άνδρες άνω των 15 δολοφονήθηκαν και οι γυναίκες και τα παιδιά πωλήθηκαν σε σκλαβιά.
800 επιζώντες κατέφυγαν μέσα στον Καθεδρικό Ναό με τον επίσκοπό τους, Στέφανο Αγροκόλι, για να προσευχηθούν για την απελευθέρωση, ωστοσο σύντομα αιχμαλωτίστηκαν. Ο Γκεντίκ Αχμέτ Πασάς απαίτησε να εγκαταλείψουν τη χριστιανική τους πίστη και να προσηλυτιστούν στο Ισλάμ, αλλά ούτε ένας δεν συνθηκολόγησε και η μοίρα τους σφραγίστηκε. Το νεκρό σώμα του άτυχου επίσκοπου κόπηκε σε κομμάτια και το κεφάλι του παρέλασε γύρω από την πόλη, ενώ οι άλλοι οδηγήθηκαν προς τον λόφο της Μινέρβα και αποκεφαλίστηκαν.
Χρόνια αργότερα, το 1771, ένα παπικό διάταγμα ανέδειξε και τυπικά τους 800 σε ήρωες, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι ευλογημένοι μάρτυρες του Οτράντο.
Το Otranto είναι σίγουρα μια από τις πιο γοητευτικές πόλεις της Απουλίας.
Tο επιβλητικό κάστρο, τα χοντρά περιμετρικά τείχη και οι στιβαροί πύργοι (χτίστηκαν μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους στα τέλη του 15ου αιώνα) κυριαρχούν σε μεγάλο μέρος της πόλης, δίνοντας τη θέση τους σε ένα μικρό λιμάνι, μια σειρά εξαιρετικών εστιατορίων ψαρικών και την πολύ όμορφη άσπρη αμμουδιά της πόλης, με τα τυρκουάζ νερά ...
Ο υπέροχος ρωμανικός καθεδρικός ναός, που χρονολογείται από το 1088 και διαθέτει ψηφιδωτά του 12ου αιώνα, είναι ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσετε.
MATERA
Και ο τελευταίος και ίσως ο πιο σημαντικός σταθμός του ταξιδιού μας, η μοναδική Matera!
Στο Sassi ("πέτρες") οι κατοικίες των σπηλαίων που χρονολογουνται από την Παλαιολιθική εποχή (κάποιες κατοικούνται ακόμη, πολλές έχουν μετατραπεί σε καταστήματα, ατελιέ, μπαρ, εστιατόρια ή πολυτελή καταλύματα) είναι στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη σαν γιγάντιοι βράχοι που ξεχύνονται από τον ουρανό. Το τοπίο από ψαμμίτη απλώνεται σε έναν λόφο, έναν δρόμο και πολλά στενά σοκάκια.
Αν θεωρούμε τη Ρώμη, ηλικίας 3.000 ετών, αρχαία πολη, είναι "νέα" σε σύγκριση με τη Ματέρα, η οποία είναι 5.000 χρόνια παλαιότερη.
Αυτή η πόλη των 60.000 κατοίκων, σχεδόν στη φτέρνα της μπότας της Ιταλίας, σε φαράγγι που ρέει ο ποταμός Γκραβίνα, αποτέλεσε τον τόπο γυρισμάτων για ταινίες, όπως "The Passion of the Christ" (2004), "Ben-Hur" (2016) και "Mary Magdalene" (2018) και φυσικά της τελευταίας ταινίας του James Bond.
Βρίσκεται στην περιοχή Basilicata της νότιας Ιταλίας και χαρακτηρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1993. Η UNESCO την περιέγραψε ως το «πιο εξαιρετικό, ανέπαφο παράδειγμα οικισμού τρωγλοδυτών στην περιοχή της Μεσογείου». Υπηρξε επίσης Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα για το 2019.
Αυτά είναι υψηλά επιτεύγματα, δεδομένου ότι, όχι πολύ καιρό πριν, η Ιταλία ήθελε να διώξει την Ματέρα από το χάρτη.
Η πόλη που κατοικείται αδιάλλειπτα τα τελευταία 8.000 χρόνια, φιλοξενούσε τους φτωχότερους των κατοίκων της μαζί με τα ζώα τους σε σπηλιές, όπου διαβίωναν σε άθλιες συνθήκες.
Μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ελονοσία ήταν ανεξέλεγκτη και η βρεφική θνησιμότητα είχε αυξηθεί στο 40%. Το 1948, ο υπουργός Δικαιοσύνης Palmiro Togliatti χαρακτήρισε το Sassi «εθνική ντροπή».
Πιο πρόσφατα, ο Δήμαρχος Ματέρα, Ραφαέλο ντε Ρουτζιέρι, 83 ετών, με καταγωγή από την πόλη, την περιέγραψε ως «το πρότυπο της δυστυχίας» της νότιας Ιταλίας, μιας ιστορικά φτωχής περιοχής.
Το 1952 η ιταλική κυβέρνηση ολοκλήρωσε την ανέγερση μιας γειτονιάς στα δυτικά προάστια της πόλης, αναγκάζοντας τους κατοίκους του Sassi να μετακινηθούν από τις κατοικίες τους. Αυτοί παρακάλεσαν να επιστρέψουν εκεί και μέχρι το 1986, όσοι συμφώνησαν να αποκαταστήσουν την κατοικία τους στο Sassi με δικά τους χρήματα, είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Σήμερα, περίπου 400.000 τουρίστες επισκέπτονται ετησίως τη Ματέρα.
Το μεγαλείο αυτής της πόλης είναι ότι επέζησε από την Παλαιολιθική εποχή.
Δύο ημέρες τριγυρίσαμε στα στενά σοκάκια της, συνεπαρμένοι από την γοητεία της. Ένα παραμύθι! Σπιτάκια σφικταγκαλιασμένα, η βεράντα του ενός να αποτελεί τον διάδρομο του άλλου, γλάστρες με λουλούδια στα πιο απίθανα σημεία, που και που κάποια εγκατελειμένα κτίσματα, που πρόσθεταν αντί ν' αφαιρούν από την γοητεία της, ατελείωτα σκαλιά που μας έκοβαν την ανάσα, αλλά μας αποζημίωναν όμως με μια ακόμη απίστευτη θέα. Δεύτερη Ιερουσαλήμ την έχουν αποκαλέσει και είναι μοναδική, τόσο στην Ιταλία, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αν θέλετε να έχετε ένα μοναδικό θέαμα της πόλης, όταν φθανετε ή φεύγετε από την πόλη, κατευθυνθείτε στο Belvedere Murgio Timone. Μπορείτε να πάτε με τα πόδια από την πόλη, πράγμα που απαιτεί πολλές ώρες, ή με το αυτοκίνητο, όπως εμείς. Από το σημείο που παρκάραμε, περπατήσαμε αρκετά, γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός για τα αυτοκίνητα. Άξιζε όμως τον κόπο και η θέα είναι καταπληκτική, ιδίως αν πάτε πολύ πρωί ή την ώρα που βραδιάζει και ανάβουν τα πρώτα φώτα της μυθικής αυτής πόλης!
Δείτε: Την εκκλησία του S. Pietro Caveoso του 13ου, που είναι η μόνη που δεν καταστράφηκε από την ηφαιστειακή λάβα, την Casa Grotta nei Sassi (χαρακτηριστική κατοικία σε σπήλαιο, με έπιπλα και εργαλεία), τον Καθεδρικό ναό της πόλης, το μουσείο γλυπτικής MUSMA, την κρύπτη Original Sin με τις μεσαιωνικές τοιχογραφίες, την Casa Noha, την στέρνα Palombano Lungo, το Palazzo Lanfranchi και την εκπληκτική εκκλησία S. Maria d' Idris.
Για εξαιρετική θέαση της πόλης απαραίτητα να κάνετε στάση στο Belvedere Luigi Guerricchio, την pza Pascoli, την pza Duomo και την εκκλησία του Sant' Agostino.
Γενικά περπατείστε χωρίς πρόγραμμα και συγκεκριμένο σκοπό και απολαύστε την, όσο μπορείτε!
Λίγα χιλιόμετρα από την Ματέρα βρίσκεται το λιμάνι του Μπάρι, απ' όπου επιστρέψαμε από το ταξίδι μας, απολαμβάνοντας και μια εν πλω δύση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου