Το μεσημέρι, μετά από ένα πρωϊνό πλήρους .... απραξίας, πήγαμε στο πιο συνωστισμένο ίσως σημείο της πόλης, στον κεντρικό Σ.Σ. του Πεκίνου.
Επιβίβαση στο γνωστό μας 003/004 κινέζικο τρένο, με προορισμό την Ουλάν Mπατόρ ή "χαϊδευτικά" και για συντομία, UB.
Αυτή την φορά δεν είχαμε συνεπιβάτη στο κουπέ, αν και πολλοί φλέρταραν με το άδειο κρεβάτι. Mεταξύ τους και κάποιες υπάλληλοι των κινεζικών σιδηροδρόμων, που κατά καιρούς ερχόταν στο κουπέ μας για έναν ...ολιγόλεπτο υπνάκο.
Διαπίστωσα ότι η καλή μου (και επιπλέον, πολύ υπομονετική, αφού άντεξε κατά την διάρκεια του περασμένου χειμώνα τα δεκάδες mails μου!) Natalia, η sales manager των RussianRails, αν και είχα κάνει αρχικά κράτηση για ενα κάτω και δύο πάνω κρεβάτια, μας είχε αγοράσει τελικά, στην ίδια τιμή, δύο κάτω και ένα πάνω κρεβάτι. Τα κάτω κρεβάτια, ως γνωστόν, έχουν μεγαλύτερη τιμή.
Είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, ότι σε περίπτωση που ταξιδεύουμε τρεις μαζί, είναι προτιμότερο να γίνει κράτηση για δύο επάνω και ένα κάτω κρεβάτια, γιατί κατά την διάρκεια της ημέρας ο επιβάτης του άλλου πάνω κρεβατιού μπορεί να μοιραστεί μαζί μας το ένα από τα κάτω κρεβάτια (με κίνδυνο να ... διαταραχθεί ο οκτάωρος και πλέον ύπνος μας!), γι' αυτό και είχα κάνει αυτή την επιλογή.
Όμως πρακτικά αυτό δεν συνέβη, μια και ο καθένας παρέμενε στη θέση του.
Το απόγευμα φάγαμε στο όμορφο μογγολικό εστιατόριο του τρένου, απολαμβάνοντας για μια ακόμη φορά το τοπίο της ερήμου και των στεπών.
Τόσο πολύ είχαμε συνηθίσει στους ρυθμούς και στους θορύβους του τρένου που τίποτε πια δεν μας πτοούσε, ούτε τάραζε τον ύπνο και την ησυχία μας!
Το άλλο μεσημέρι φθάσαμε στην Ουλάν Mπατόρ.
Εν τω μεταξύ η θερμοκρασία από το προηγούμενο βράδυ είχε πέσει κατακόρυφα. Από τους 35-40 βαθμούς, τον καύσωνα και την υγρασία της Κίνας, είχαμε κατεβεί στους 15 βαθμούς της πιο κρύας πρωτεύουσας του κόσμου!
Επιστρατεύτηκαν μπουφάν και μακρυμάνικα από τα σακίδια.
Όταν διασχίζαμε την Mογγολία με κατεύθυνση το Πεκίνο, η ζέστη στην έρημο ήταν απίστευτη.
Το χειμώνα στην Ουλάν Μπατόρ θερμοκρασίες ακόμη και κάτω από τους -45 βαθμούς δεν ειναι ασυνήθιστες, ενώ στην έρημο Gobi επικρατούν δρυμείς άνεμοι και πολικό ψύχος, που συχνά την κάνουν απροσπέλαστη και επικίνδυνη.
Αντίθετα το καλοκαίρι, οι θερμοκρασίες, ειδικά στην έρημο, μπορεί να ξεπεράσουν τους 45 βαθμούς. Το κλίμα της χώρας χαρακτηρίζεται καθαρά ηπειρωτικό.
Η Ουλάν Μπατόρ βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων.
Κατά την διαμονή μας εκεί, στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, συνήθως είχε λίγη ψύχρα το πρωί και το βράδυ, ενώ το μεσημέρι είχε πολλή ζέστη και ο ήλιος ήταν ανελέητος. Πάντως κατά τούς καλοκαιρινούς μήνες η μέση θερμοκρασία στην πόλη δεν ξεπερνά τους 33 βαθμούς.
Η Mογγολία είναι μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες του πλανήτη, αφού με έκταση 1.600.000 τ.χλμ., έχει μόνο 3.200.000 κατοίκους, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί (1.500.000) ζουν στην πρωτεύουσα Ulan Bator (ή Ulaanbaatar).
Το 50% των μογγόλων είναι νομάδες.
Όσον αφορά το θρήσκευμα, το 50 % είναι βουδιστές, το 40 % είναι άθεοι και το υπόλοιπο 10 % συμπεριλαμβάνει σαμάνους, χριστιανούς, μουσουλμάνους.
Η μογγολική αυτοκρατορία του αιμοσταγούς Τζέγκινς Χαν είναι η μεγαλύτερη συνεχόμενη σε έκταση αυτοκρατορία στην παγκόσμια ιστορία. Εκτεινόταν από την Πολωνία, στα δυτικά μέχρι την Κορέα, στα ανατολικά και από την Σιβηρία, στα βόρεια έως τον κόλπο του Ομάν, στα νότια!
Από τα μύρια όσα κύματα πέρασε η χώρα αυτή για να μεταβεί τελικά στην ελεύθερη οικονομία και τον πολυκομματισμό με την ειρηνική δημοκρατική επανάσταση του 1992.
Χωρίς διέξοδο στη θάλασσα, που την αντικαθιστούν όμως πολλές λίμνες, με μεγαλύτερες την Uvs και την εκπληκτικής ομορφιάς, Κhuvsgul lake.
Mε μόνον τα 2.600 χλμ του οδικού της δικτύου να είναι ασφαλτοστρωμένα και με την ανυπαρξία δρόμων και υποδομών στην έρημο Gobi, είναι μια από τις λιγότερο τουριστικές χώρες στον κόσμο.
Όσοι, όμως την επισκέπτονται, την ...ερωτεύονται και ημών συμπεριλαμβανομένων, αν και σχετικά μικρό μόνον κομμάτι της καταφέραμε να δούμε!
Mετά την πολυκοσμία, την απίστευτη ρύπανση, τον γκρίζο λόγω "νέφους" ουρανό και την εσωστρέφεια της Κίνας, η Mογγολία ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για εμάς.
Η ηλιόλουστη χώρα (έχει 250 ημέρες το χρόνο ήλιο), που χαρακτηρίζεται ως "the land of blue sky", τα έχει όλα!
Συγκλονιστικά τοπία. Στέπες, έρημο, λίμνες, αλλά και αλπικά βουνά!
Ηρεμία και γαλήνη. Πουθενά δεν νιώθεις τόσο μόνος με την φύση!
Πολιτισμό. Εξαιρετικοί βουδιστικοί ναοί, ενδιαφέροντα μουσεία, εκπληκτική μουσική!
Και το κυριότερο, τους πιο ευγενείς, αξιοπρεπείς, προσιτούς και καλοσυνάτους ανθρώπους, που γνωρίσαμε ποτέ! Και εύστροφους, επιτέλους!
Χώρα φτωχή, αλλά γοργά αναπτυσσόμενη, ανοικτή στους επισκέπτες της, με φιλόξενους ανθρώπους, που ακόμη κ αν δεν ξέρουν κάποια ξένη γλώσσα (εμείς προσωπικά δεν βρήκαμε κανέναν που να μην ήξερε έστω κάποιες λέξεις στα αγγλικά, ακόμη και μια μεσόκοπη γυναίκα, που πουλούσε μπανάνες στο δρόμο, μας μίλησε σε ..άπταιστα αγγλικά!), τουλάχιστον προσπαθούν να συνεννοηθούν μαζί σου και δεν εγκαταλείπουν αν δεν καταφέρουν να σε εξυπηρετήσουν!
Η πρώτη μας επαφή με μογγόλους ήταν η συναλλαγή μας με μικροπωλητές στους σταθμούς του τρένου, διασχίζοντας την χώρα.
Πήγαμε στο ΑΤΜ ενός μικρού σταθμού για να πάρουμε λίγα χρήματα.
Η συναλλαγματική ισοτιμία σε κάνει να αισθάνεσαι εκατομμυριούχος!
Έτσι βλέποντας ότι κάναμε ανάληψη ενός φαινομενικά τεράστιου ποσού και μην έχοντας καθόλου χρόνο να κάνουμε τους σχετικούς υπολογισμούς, θεωρήσαμε ότι είναι αρκετό για να πάρουμε τουλάχιστον δύο μπουκάλια μεταλλικό νερό!
Όμως όταν πήγαμε να τα αγοράσουμε έφθανε μόνο για το ένα. Και τότε η πάμφτωχη υπαίθρια πωλήτρια, με αφοπλιστική ευγένεια και μεγάλη επιμονή, μας ..χάρισε το δεύτερο μπουκάλι (φοβάμαι ότι όχι μόνο έχασε το κέρδος της, αλλά ζημιώθηκε κιόλας!), αφήνοντας μας με ανοιχτό το στόμα για την καλοσύνη της!
Τι να πρωτοθυμηθώ? Την κομψότατη κυρία, που μεσημέρι, κάτω από τον ανελέητο ήλιο, ήθελε να περιμένει μαζί μας για να μας δείξει το δικό μας λεωφορείο, χάνοντας το δικό της που προηγούνταν?
Φυσικά, αρνηθήκαμε.
Την άλλη ευγενέστατη νεαρή μογγόλα, που μέσα από τα τζάμια του λεωφορείου της που αναχωρούσε, μου φώναζε τον αριθμό του λεωφορείου που έπρεπε να πάρουμε, επειδή ο οδηγός, που είχα απευθυνθεί να το πληροφορηθώ, δεν με είχε καταλάβει?
Τα δέκα άτομα που έτρεξαν να σηκώσουν και να βοηθήσουν τον Θανάση που σκόνταψε και προσγειώθηκε φαρδύς πλατύς σε πεζοδρόμιο της Ουλάν Mπατόρ?
Τους δεκάδες που ερχόταν να μας βοηθήσουν στο να βρούμε τον δρόμο μας, την στάση των λεωφορείων, τα αξιοθέατα?
Επιπλέον, χώρα που μπορείς να κάνεις φθηνότατες διακοπές. Η διαμονή, το φαγητό, οι μεταφορές εξαιρετικά οικονομικές. Τις πρώτες 2-3 ημέρες τρώγαμε και πίναμε τρία άτομα στην υγειά του κινέζου, που μας είχε επιστρέψει τα 100 ευρώ της τελευταίας μας διαμονής στο Πεκίνο!
Ακριβές όμως είναι οι οργανωμένες εκδρομές εντός και εκτός Ουλάν Μπατόρ και επίσης ακριβή είναι και η φωτογράφηση εντός μουσείων, ενώ το εισιτήριο είναι απίστευτα χαμηλό.
Σε ορισμένα καταστήματα με σουβενίρ, ταξιδιωτικά γραφεία, ξενοδοχεία και ταξί γίνονται δεκτά δολάρια ή ευρώ, ΑΤM υπάρχουν παντού, οι κάρτες ξένων τραπεζών γίνονται δεκτές.
Η πρώτη εικόνα μας από την πόλη, ο σιδηροδρομικός σταθμός. Καμιά σχέση με τους αντίστοιχους υπερσύγχρονους κινεζικούς. Παλιός, ταπεινός, όμορφος όμως και καλοδιατηρημένος.
Με ταξί πήγαμε στο διαμέρισμα μας, στο κέντρο της πόλης, που έχει κυκλοφοριακή συμφόρηση, κυρίως το καλοκαίρι. Υπάρχει μια μόνο γραμμή μετρό και οι μετακινήσεις εξυπηρετούνται κυρίως από λεωφορεία, παλιά συνήθως, αλλά αξιοπρεπή.
Η πόλη μας φάνηκε απόλυτα ασφαλής.
Είχα διαβάσει για συμμορίες ανηλίκων, που με την μέθοδο της απασχόλησης, κλέβουν τους δυτικούς και για "πειρατές" ταξιτζήδες που υπερχρεώνουν τους επισκέπτες.
Τίποτε από αυτά δεν αντιληφθήκαμε.
Στο πιο επικίνδυνο, υποτίθεται, σημείο της πόλης, την "black market", όπου βρίσκεις τα πάντα, πραγματικό αξιοθέατο από μόνη της, δεν πήγαμε. Όλοι μας απέτρεψαν να πάμε, λέγοντας μας ότι "δεν είναι μέρος για εμάς". Mετάνοιωσα που τους ακούσαμε...
Το διαμέρισμα μας βρισκόταν σε μια οικοδομή, που εκτός από τα διαμερίσματα, που είχαν ξεχωριστή είσοδο, ρεσεψιόν και φρουρό, στέγαζε κολλέγια και meditation centers (υπάρχουν αρκετά στην πόλη).
Ο γείτονας μας ήταν βουδιστής μοναχός, όχι όμως ιδιαίτερα κοινωνικός.
Οι ρεσεψιονίστ στο γραφείο του πρώτου ορόφου, ευγενέστατες και εξυπηρετικές, μας υποδέχθηκαν με μεγάλο χαμόγελο, ενθουσιάστηκαν με το ύψος του Κωστή ("Oh, Mr Georgakakis with your son, who is two meters tall!!") και μας οδήγησαν στο διαμέρισμα μας.
Ευρύχωρο, πεντακάθαρο, ντυμένο όλο με ταπετσαρία, άψογο. Δίχωρο, με ένα διπλό και ένα μονό κρεβάτι, με καθιστικό, βιβλιοθήκη, coffee table, τραπεζαρία, γραφείο, ηχοσύστημα, τηλεόραση, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και λουτρό, πλυντήριο ρούχων και ...βεστιάριο, με ευρύχωρα ράφια και άλλες ανέσεις. με αλλά λόγια, τέλειο! Απλώσαμε τα πράγματα μας, μια και υπήρχε πολύς χώρος, κάναμε ένα απολαυστικό μπάνιο και βγήκαμε για ψώνια στο γειτονικό super market.
Η πόλη έχει τα πάντα.
Κουζίνες ευρωπαϊκές και ασιατικές, φούρνους, καταστήματα με όλα τα καλά, μπαρ, καφετέριες, μικρά εμπορικά κέντρα.
Στο κέντρο, τα παλιά κτίρια είναι κυρίως σοβιετικού τύπου,
κάποια είναι όμορφα νεοκλασικά και θυμίζουν τα αντίστοιχα των ρωσικών πόλεων,
ενώ υπάρχουν πλέον πολλά σύγχρονα, αρκετά ψηλά και μερικοί ουρανοξύστες, με δημοφιλέστερο τον Blue Sky Hotel and Tower, που δεσπόζει στην πόλη,
αλλά και κάποιες ασιατικές νότες.
Η Ουλάν Μπατόρ αποπνέει ηρεμία και φιλικότητα.
Η όψη της δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα ή εντυπωσιακή, έχει όμως κάτι που σε κάνει να την αγαπήσεις!
Το σώμα μας και το πνεύμα μας είχαν πλέον ηρεμήσει και ευθυγραμμιστεί με την γαλήνη και την ατμόσφαιρα της πόλης.
Σαφώς λιγότεροι οι επισκέπτες, αμερικανοί και ευρωπαίοι, νεαροί κυρίως, αλλά και αρκετοί ηλικιωμένοι, μερικοί και μοναχικοί, πάνω απ' όλα συνειδητοποιημένοι ταξιδευτές, που είχαν φθάσει εδώ στην άκρη του κόσμου, σε μια απομονωμένη χώρα, τόσο μακρυά από το πρότυπο των διάσημων, λαμπερών και πολυδιαφημισμένων προορισμών.
Είδαμε και κάποιους δυτικούς προσκείμενους στο βουδισμό, με τα σχετικά έθνικ ρούχα, που έδιναν μια
μετα-χίππυ νοτα, ας μου επιτραπεί ο όρος, στο όλο κλίμα!
Μεγάλου κυβισμού τζιπ με λασπωμένες ρόδες, αλώνιζαν την πόλη για να παραλάβουν τους ανυπόμονους ταξιδευτές και να τους μεταφέρουν στην μαγεία της ερήμου και των στεπών.
Μετά και το κομφούζιο και το τρεχαλητό της Κίνας, αποφασίσαμε ότι εδώ δεν θα ..τρέχουμε, όπως συνήθως κάνουμε στα ταξίδια μας, αλλά θα ακολουθήσουμε τους αργούς ρυθμούς και την ηρεμία της χώρας. Έστω με το κόστος του να δούμε λιγότερα.
Το άλλο πρωί θα αρχίζαμε, χαλαρά όμως, την εξερεύνηση!!
Το διαμέρισμα μας στην Ulan Bator, στο Tanan Center Serviced Apartments
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου