Νωρίς το πρωί αφήσαμε το Ιρκούτσκ και επιβιβαστήκαμε στο ... θρυλικό 003/004, εν μέρει ρωσικό και εν μέρει κινέζικο, τρένο του Υπερσιβηρικού, που επί δεκαετίες μεταφέρει πάμπολλους ταξιδιώτες στο Πεκίνο.
Η διαδρομή θα ήταν περίπου 30 ώρες. Γνώριζα ότι θα ήταν κατώτερο του πρώτου τρένου, Rossiya, αλλά άλλη επιλογή δεν υπήρχε, εκτός από το "επώνυμο" και περισσότερων ανέσεων, ρωσικό Vostock 019/020, που δεν το προτιμούν οι ταξιδιώτες, μια και καθυστερεί κατά μία ημέρα να φθάσει στο Πεκίνο και η διαδρομή μέσω Μαντζουρίας δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο αυτή του 003/004.
Ο γνωστός έλεγχος εισιτηρίων και διαβατηρίων και τακτοποίηση στα κουπέ. Ελάχιστες ανέσεις, εικοσαετίας και πλέον το τρένο, χρειάζεται μια γερή ανακαίνιση, αλλά πιο πολύ χρειάζεται...γυναικεία καθαριότητα. Άντρες (κινέζοι) υπεύθυνοι βαγονιών αυτή τη φορά και όχι οι αγαπημένες μας Prodvonitsas.
Στο κουπέ μας βρήκαμε ένα νέο ζευγάρι αγουροξυπνημένων μογγόλων, ελαφρά δυσαρεστημένων επειδή τους χαλάσαμε τον ύπνο! Ο ένας ..περίσσευε. Με την επέμβαση του κινέζου "prodvonitsa", αποχώρησε ο νεαρός, βαριεστημένος και σέρνοντας τα πόδια του, αφήνοντας όμως πίσω τα μισά πράγματά του ..."Ιt‘s just a friend, not a boybfriend" , όπως μας είπε μετά η νεαρή μογγόλα, λες και το αντίθετο θα μας σόκαρε!
Τακτοποίηση στις κουκέτες και οι άντρες της παρέας έπεσαν για ύπνο, το αγαπημένο τους συνήθειο κατά τις πολύ πρωινές και βραδινές διαδρομές. Άρχισα να περιφέρομαι και να εξερευνώ το τρένο. Ανεμιστήρες αντί air condition, μπρίζες μόνο στο διάδρομο και οι κινέζοι prodnonitsas ("λαμπρά" δείγματα του μέσου κινέζου δημοσίου υπαλλήλου!), αφού μας έβαλαν στις θέσεις τους, μας εγκατέλειψαν στην τύχη μας για το υπόλοιπο της διαδρομής. Είχαν μαζευτεί όλοι σ' ένα κουπέ και χαχάνιζαν με τα ...κινέζικα αστεία τους. Τη σχέση τους με την καθαριότητα δεν θα την χαρακτήριζα και πολύ στενή, αφού το μόνο που έκαναν ήταν, όταν κατεβαίναμε στους σταθμούς, να σφουγγαρίζουν τα ελάχιστα τετραγωνικά του βαγονιού μπροστά από τις σκάλες με ένα αυτοσχέδιο κοντάρι και μια βρεγμένη εφημερίδα! Την δε τουαλέτα, μάλλον "αυτοκαθαριζόμενη" θα την χαρακτήριζα και από ανεφοδιασμό..ούτε λόγος! "Αχ, που είστε αγαπημένες μου prodvonitsas", αναρωτήθηκα.
Στο μπροστινό βαγόνι, άρχιζε η πρώτη θέση. Άλλο επίπεδο εκεί! Κόκκινα, έστω και φθαρμένα, βελούδα, ντουζιέρα ανά δύο κουπέ, δροσιά λόγω air condition , αντί για τους δικούς μας ανεμιστήρες (κάπου διάβασα ότι τους έχουν εγκαταστήσει για να διώχνουν την σκόνη από την έρημο, αλλά μάλλον δεν πείσθηκα), εφημερίδες στο διάδρομο.
Αποφάσισα ότι τις μισές ώρες της διαδρομής θα τις περνούσα στην πρώτη θέση. Αν με έβρισκε κανένας θα το έπαιζα "κινέζα" τουρίστρια! Mάλιστα άρχισα τις επισκέψεις νωρίς για να με συνηθίσουν ως (δήθεν) επιβατη της πρώτης θέσης. Η τουαλέτα του βαγονιού μας (στην οποία, όπως είπα, δεν θα έδινα και βραβείο καθαριότητας) δεν με ..είδε στην διάρκεια των δύο ημερών. Όχι ότι της πρώτης θέσης ήταν κατά πολύ καλύτερη....
Αφού οργάνωσα την ..στρατηγική μου (την οποία οι νομοταγείς άνδρες της παρέας, δεν ενέκριναν βέβαια), κάθισα στη θέση μου, ελαφρώς εκνευρισμένη με την όλη κατάσταση, αφού το αντίτιμο του εισιτηρίου για την συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο. Ο παλιός ανεμιστήρας αγκομαχώντας προσπαθούσε να διώξει την μεσημεριανή ζέστη. Ο ήλιος με τύφλωνε και το diesel της μηχανής (τέλος η ηλεκτροκίνηση!) μου γαργαλούσε το λαιμό.
Και ω του θαύματος, έσκασε μύτη μια από τις ωραιότερες διαδρομές του ταξιδιού να με αποζημιώσει! Επί ώρες ταξιδεύαμε δίπλα στην λίμνη Βαϊκάλη. Χαρούμενες παρέες είχαν κατασκηνώσει στις όχθες, έκαναν το μπάνιο τους, ψάρευαν... Ώρες ατελείωτες δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το θέαμα της θαυμαστής αυτής λίμνης.
Προς το απόγευμα ήλθε η νεαρή μογγόλα στο κουπέ μας, που τόση ώρα ήταν με τον φίλο της στο διπλανό κουπέ. Wannabe αστυνομικός, όπως και ο φίλος της, σπούδαζαν σε ακαδημία αστυνομίας στη Μόσχα και επέστρεφαν στην πατρίδα τους για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τσακπίνα, αλλά και ελαφρώς κακομαθημένη, είχε γεμίσει όλο το κουπέ με τα πράγματα της, που τα άφηνε με μια χαριτωμένη, ομολογουμένως, αναίδεια και μ'ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο, εδώ και εκεί. Κουβαλούσε ένα τεράστιο αρκούδο, που καταλάμβανε το μισό κρεβάτι της και ανανέωνε το μακιγιάζ της κάθε λίγο.
Αρχίσαμε την κουβεντούλα, κοτσομπολέψαμε (!) τους κινέζους για την "καθαριότητα" τους, μας μιλησε με ενθουσιασμό για την χωρα της, της δείξαμε φωτογραφίες από τα ταξίδια μας. Ενθουσιάστηκε με αυτές της Νέας Υόρκης, οι μογγόλοι, όπως διαπιστώσαμε τις επόμενες ημέρες, αισθάνονται πιο κοντά στη Ρωσία, ονειρεύονται να γνωρίσουν την Αμερική και αντίθετα δεν συμπαθούν τους κινέζους γειτόνες τους, προφανώς λόγω του αιματηρού παρελθόντος!
Το πρόσωπο της ήταν σαν πορσελάνινης κούκλας. Κάποια στιγμή, ενώ συμπλήρωνε κάποια έντυπα, της έβγαλα μια φωτογραφία...
Και μετά άρχισαν οι ατελείωτοι έλεγχοι και ένα σωρό έντυπα να συμπληρώσουμε, που τα ανέλαβα εγώ ("εσύ είσαι η συμβολαιογράφος, γράφε!").
Ρώσοι στην αρχή και μετά Μογγόλοι, αστυνομικοί και τελεωνειακοί υπάλληλοι άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν στο τρένο. Νεαροί και νεαρές, βλοσυροί, με πολύ επίσημο ύφος σφράγιζαν με το ειδικό εργαλείο τα διαβατήρια. Και μια μας περιόριζαν μέσα στο κουπέ και μια μας έβγαζαν στο διάδρομο, για να κάνουν έλεγχο. Αστυνομικοί σκύλοι, σκαρφαλώματα στις κουκέτες και έλεγχος των αποσκευών, κρακ-κράκ οι σφραγίδες και βλοσυρά βλέμματα. Κρατιόμουν μην γελάσω όταν με "ταυτοποιούσαν" με υπηρεσιακό, άγριο βλέμμα ....Οι κινέζοι υπεύθυνοι βαγονιών ειχαν εγκαταλείψει την ραστώνη τους και κουβαλούσαν υποτακτικά στοίβες διαβατηρίων. Είχε ήδη νυχτώσει όταν τέλειωσαν οι έλεγχοι.
Κοιμηθήκαμε υπό την προστασία της μελλοντικής αστυνομικού, που νωρίς το επόμενο πρωϊ μας αποχαιρέτησε, περιχαρής που έφθασε στην πατρίδα της!!
Έξω το σκηνικό είχε αλλάξει. Είμαστε πλέον στην καρδιά της Μογγολίας και κατά την διάρκεια της νύκτας είχαμε διασχίσει μέρος της ερήμου.
Στέπες, άμμος, ger (οι χαρακτηριστικές μογγολικές σκηνές), τεράστια τζιπ για την μεταφορά τους, άλογα, πρόβατα, παιδιά που έπαιζαν σε πρόχειρες παιδικές χαρές, ταπεινά σπιτάκια, μικροί σιδηροδρομικοι σταθμοί, σκηνικό πασπαλισμένο από την σκόνη της ερήμου Gobi...
Σε κάθε στάση ο ήλιος ανελέητος και η ζέστη γινόταν όλο και πιο ασφυκτική. Το απόγευμα καθίσαμε για ώρες στο μογγολικό εστιατόριο, απολαμβάνοντας την θέα από τα μεγάλα παράθυρα. 'Αμμος, καμήλες, στρατιωτικά οχήματα, παλιές κολόνες ηλεκτρισμού, κατασκηνώσεις ger. Στο τρένο αυτό, ανάλογα τη χώρα που διατρέχει, προσκολλάται το αντίστοιχο βαγόνι- εστιατόριο. Το πιο ενδιαφέρον είναι το μογγολικό.
Bράδιασε, επιτέλους δροσιά και πλησιάζαμε στην Κίνα. Λίγο πριν από τα σύνορα άρχισε μια ασυνήθιστη διαδικασία. Οι ρόδες του τρένου έπρεπε να αντικατασταθούν, μια και οι ράγες στο δίκτυο της Κίνας είναι διαφορετικές.
Το τρένο μπήκε σ' ένα υπόστεγο, απαγορεύτηκε η κάθοδος, οι τουαλέτες έκλεισαν για ώρες, οι ανεμιστήρες έπαυσαν. Το τρένο στην αρχή κόπηκε στα δύο και στη συνέχεια τα βαγόνια με εκκωφαντικό θόρυβο άρχισαν να αποκολλώνται για να ανυψωθούν και να γίνει η αλλαγή. Η όλη διαδικασία κρατάει πάνω από δύο ώρες.
Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ούτε πότε ανέβηκε, ούτε πότε κατέβηκε το βαγόνι μας! Μόνο δυνατά τραντάγματα αισθάνθηκα. Και στο τέλος πάλι με πολλή ..φασαρία επασυνδέθηκε το τρένο μας και μεταφερθήκαμε στο συνοριακό επιβατικό σταθμό του Erlian. Είχαν προηγηθεί οι γνωστοί έλεγχοι, από τους κινέζους αυτή τη φορά και επιτέλους απαλλαγμένοι από όλες τις διαδικασίες, κατεβήκαμε, έστω για λίγο, από το τρένο!
Μία η ώρα το πρωί και η πρώτη μας εικόνα από την Κίνα, σουρεαλιστική, δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ! Εμείς, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι απ' όλον τον πλανήτη, κατάκοποι, αλλά πανευτυχείς, με "στολή" ύπνου μπροστά στο τρένο και ...πυροτεχνήματα να σκάνε στον ουρανό! Οι κινέζοι μας υποδεχόταν με αυτόν τον πανηγυρικό τρόπο!
Ο υπερσύγχρονος σταθμός, ημιφωτισμένος και άδειος, οι υπολογιστές σκεπασμενοι, ψυχή... Γρανίτες και μάρμαρα παντού, οι τουαλέτες, όπου κατευθυνθήκαμε με περισσή ...λαχτάρα, πολυτελέστατες. Οι νιπτήρες από corian και οι καθρέπτες με χρυσές κορνίζες, σε κοινή θέα!
Ο Θανάσης πήγε να αγοράσει μεταλλικό νερό και μες τον ενθουσιασμό μου, που μετά από δώδεκα ημέρες φθάσαμε στην Κίνα, δεν πρόσεξα ότι αργούσε...Ήλθε μετά από κανένα εικοσάλεπτο και όταν πλέον είχαμε ανησυχήσει για τα καλά. Μας εξήγησε ότι αφού έκανε τα ψώνια του, τον ανάγκασαν να περάσει τα μπουκάλια του νερού από τα μηχανήματα ελέγχου και μετά του ζήτησαν εισιτήριο και διαβατήριο! Με περιβολή τρένου (σορτς, t.shirt και σαγιονάρα...) προσπάθησε να τους πει ότι τα είχε στο τρένο. Ευτυχώς ήταν εκεί και ένας κινέζος συνεπιβάτης, τους εξήγησε την κατάσταση τους και έτσι τους άφησαν ..ελεύθερους.
Πέσαμε για ύπνο ... ξεροί, μετά από τόσες εναλλαγές και ...συγκινήσεις.
Την άλλη ημέρα μας περίμενε το Πεκίνο!!
Η διαδρομή θα ήταν περίπου 30 ώρες. Γνώριζα ότι θα ήταν κατώτερο του πρώτου τρένου, Rossiya, αλλά άλλη επιλογή δεν υπήρχε, εκτός από το "επώνυμο" και περισσότερων ανέσεων, ρωσικό Vostock 019/020, που δεν το προτιμούν οι ταξιδιώτες, μια και καθυστερεί κατά μία ημέρα να φθάσει στο Πεκίνο και η διαδρομή μέσω Μαντζουρίας δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο αυτή του 003/004.
Στο κουπέ μας βρήκαμε ένα νέο ζευγάρι αγουροξυπνημένων μογγόλων, ελαφρά δυσαρεστημένων επειδή τους χαλάσαμε τον ύπνο! Ο ένας ..περίσσευε. Με την επέμβαση του κινέζου "prodvonitsa", αποχώρησε ο νεαρός, βαριεστημένος και σέρνοντας τα πόδια του, αφήνοντας όμως πίσω τα μισά πράγματά του ..."Ιt‘s just a friend, not a boybfriend" , όπως μας είπε μετά η νεαρή μογγόλα, λες και το αντίθετο θα μας σόκαρε!
Τακτοποίηση στις κουκέτες και οι άντρες της παρέας έπεσαν για ύπνο, το αγαπημένο τους συνήθειο κατά τις πολύ πρωινές και βραδινές διαδρομές. Άρχισα να περιφέρομαι και να εξερευνώ το τρένο. Ανεμιστήρες αντί air condition, μπρίζες μόνο στο διάδρομο και οι κινέζοι prodnonitsas ("λαμπρά" δείγματα του μέσου κινέζου δημοσίου υπαλλήλου!), αφού μας έβαλαν στις θέσεις τους, μας εγκατέλειψαν στην τύχη μας για το υπόλοιπο της διαδρομής. Είχαν μαζευτεί όλοι σ' ένα κουπέ και χαχάνιζαν με τα ...κινέζικα αστεία τους. Τη σχέση τους με την καθαριότητα δεν θα την χαρακτήριζα και πολύ στενή, αφού το μόνο που έκαναν ήταν, όταν κατεβαίναμε στους σταθμούς, να σφουγγαρίζουν τα ελάχιστα τετραγωνικά του βαγονιού μπροστά από τις σκάλες με ένα αυτοσχέδιο κοντάρι και μια βρεγμένη εφημερίδα! Την δε τουαλέτα, μάλλον "αυτοκαθαριζόμενη" θα την χαρακτήριζα και από ανεφοδιασμό..ούτε λόγος! "Αχ, που είστε αγαπημένες μου prodvonitsas", αναρωτήθηκα.
Στο μπροστινό βαγόνι, άρχιζε η πρώτη θέση. Άλλο επίπεδο εκεί! Κόκκινα, έστω και φθαρμένα, βελούδα, ντουζιέρα ανά δύο κουπέ, δροσιά λόγω air condition , αντί για τους δικούς μας ανεμιστήρες (κάπου διάβασα ότι τους έχουν εγκαταστήσει για να διώχνουν την σκόνη από την έρημο, αλλά μάλλον δεν πείσθηκα), εφημερίδες στο διάδρομο.
Αποφάσισα ότι τις μισές ώρες της διαδρομής θα τις περνούσα στην πρώτη θέση. Αν με έβρισκε κανένας θα το έπαιζα "κινέζα" τουρίστρια! Mάλιστα άρχισα τις επισκέψεις νωρίς για να με συνηθίσουν ως (δήθεν) επιβατη της πρώτης θέσης. Η τουαλέτα του βαγονιού μας (στην οποία, όπως είπα, δεν θα έδινα και βραβείο καθαριότητας) δεν με ..είδε στην διάρκεια των δύο ημερών. Όχι ότι της πρώτης θέσης ήταν κατά πολύ καλύτερη....
Αφού οργάνωσα την ..στρατηγική μου (την οποία οι νομοταγείς άνδρες της παρέας, δεν ενέκριναν βέβαια), κάθισα στη θέση μου, ελαφρώς εκνευρισμένη με την όλη κατάσταση, αφού το αντίτιμο του εισιτηρίου για την συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο. Ο παλιός ανεμιστήρας αγκομαχώντας προσπαθούσε να διώξει την μεσημεριανή ζέστη. Ο ήλιος με τύφλωνε και το diesel της μηχανής (τέλος η ηλεκτροκίνηση!) μου γαργαλούσε το λαιμό.
Και ω του θαύματος, έσκασε μύτη μια από τις ωραιότερες διαδρομές του ταξιδιού να με αποζημιώσει! Επί ώρες ταξιδεύαμε δίπλα στην λίμνη Βαϊκάλη. Χαρούμενες παρέες είχαν κατασκηνώσει στις όχθες, έκαναν το μπάνιο τους, ψάρευαν... Ώρες ατελείωτες δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το θέαμα της θαυμαστής αυτής λίμνης.
Προς το απόγευμα ήλθε η νεαρή μογγόλα στο κουπέ μας, που τόση ώρα ήταν με τον φίλο της στο διπλανό κουπέ. Wannabe αστυνομικός, όπως και ο φίλος της, σπούδαζαν σε ακαδημία αστυνομίας στη Μόσχα και επέστρεφαν στην πατρίδα τους για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τσακπίνα, αλλά και ελαφρώς κακομαθημένη, είχε γεμίσει όλο το κουπέ με τα πράγματα της, που τα άφηνε με μια χαριτωμένη, ομολογουμένως, αναίδεια και μ'ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο, εδώ και εκεί. Κουβαλούσε ένα τεράστιο αρκούδο, που καταλάμβανε το μισό κρεβάτι της και ανανέωνε το μακιγιάζ της κάθε λίγο.
Αρχίσαμε την κουβεντούλα, κοτσομπολέψαμε (!) τους κινέζους για την "καθαριότητα" τους, μας μιλησε με ενθουσιασμό για την χωρα της, της δείξαμε φωτογραφίες από τα ταξίδια μας. Ενθουσιάστηκε με αυτές της Νέας Υόρκης, οι μογγόλοι, όπως διαπιστώσαμε τις επόμενες ημέρες, αισθάνονται πιο κοντά στη Ρωσία, ονειρεύονται να γνωρίσουν την Αμερική και αντίθετα δεν συμπαθούν τους κινέζους γειτόνες τους, προφανώς λόγω του αιματηρού παρελθόντος!
Το πρόσωπο της ήταν σαν πορσελάνινης κούκλας. Κάποια στιγμή, ενώ συμπλήρωνε κάποια έντυπα, της έβγαλα μια φωτογραφία...
Και μετά άρχισαν οι ατελείωτοι έλεγχοι και ένα σωρό έντυπα να συμπληρώσουμε, που τα ανέλαβα εγώ ("εσύ είσαι η συμβολαιογράφος, γράφε!").
Ρώσοι στην αρχή και μετά Μογγόλοι, αστυνομικοί και τελεωνειακοί υπάλληλοι άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν στο τρένο. Νεαροί και νεαρές, βλοσυροί, με πολύ επίσημο ύφος σφράγιζαν με το ειδικό εργαλείο τα διαβατήρια. Και μια μας περιόριζαν μέσα στο κουπέ και μια μας έβγαζαν στο διάδρομο, για να κάνουν έλεγχο. Αστυνομικοί σκύλοι, σκαρφαλώματα στις κουκέτες και έλεγχος των αποσκευών, κρακ-κράκ οι σφραγίδες και βλοσυρά βλέμματα. Κρατιόμουν μην γελάσω όταν με "ταυτοποιούσαν" με υπηρεσιακό, άγριο βλέμμα ....Οι κινέζοι υπεύθυνοι βαγονιών ειχαν εγκαταλείψει την ραστώνη τους και κουβαλούσαν υποτακτικά στοίβες διαβατηρίων. Είχε ήδη νυχτώσει όταν τέλειωσαν οι έλεγχοι.
Κοιμηθήκαμε υπό την προστασία της μελλοντικής αστυνομικού, που νωρίς το επόμενο πρωϊ μας αποχαιρέτησε, περιχαρής που έφθασε στην πατρίδα της!!
Έξω το σκηνικό είχε αλλάξει. Είμαστε πλέον στην καρδιά της Μογγολίας και κατά την διάρκεια της νύκτας είχαμε διασχίσει μέρος της ερήμου.
Στέπες, άμμος, ger (οι χαρακτηριστικές μογγολικές σκηνές), τεράστια τζιπ για την μεταφορά τους, άλογα, πρόβατα, παιδιά που έπαιζαν σε πρόχειρες παιδικές χαρές, ταπεινά σπιτάκια, μικροί σιδηροδρομικοι σταθμοί, σκηνικό πασπαλισμένο από την σκόνη της ερήμου Gobi...
Bράδιασε, επιτέλους δροσιά και πλησιάζαμε στην Κίνα. Λίγο πριν από τα σύνορα άρχισε μια ασυνήθιστη διαδικασία. Οι ρόδες του τρένου έπρεπε να αντικατασταθούν, μια και οι ράγες στο δίκτυο της Κίνας είναι διαφορετικές.
Το τρένο μπήκε σ' ένα υπόστεγο, απαγορεύτηκε η κάθοδος, οι τουαλέτες έκλεισαν για ώρες, οι ανεμιστήρες έπαυσαν. Το τρένο στην αρχή κόπηκε στα δύο και στη συνέχεια τα βαγόνια με εκκωφαντικό θόρυβο άρχισαν να αποκολλώνται για να ανυψωθούν και να γίνει η αλλαγή. Η όλη διαδικασία κρατάει πάνω από δύο ώρες.
Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ούτε πότε ανέβηκε, ούτε πότε κατέβηκε το βαγόνι μας! Μόνο δυνατά τραντάγματα αισθάνθηκα. Και στο τέλος πάλι με πολλή ..φασαρία επασυνδέθηκε το τρένο μας και μεταφερθήκαμε στο συνοριακό επιβατικό σταθμό του Erlian. Είχαν προηγηθεί οι γνωστοί έλεγχοι, από τους κινέζους αυτή τη φορά και επιτέλους απαλλαγμένοι από όλες τις διαδικασίες, κατεβήκαμε, έστω για λίγο, από το τρένο!
Μία η ώρα το πρωί και η πρώτη μας εικόνα από την Κίνα, σουρεαλιστική, δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ! Εμείς, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι απ' όλον τον πλανήτη, κατάκοποι, αλλά πανευτυχείς, με "στολή" ύπνου μπροστά στο τρένο και ...πυροτεχνήματα να σκάνε στον ουρανό! Οι κινέζοι μας υποδεχόταν με αυτόν τον πανηγυρικό τρόπο!
Ο υπερσύγχρονος σταθμός, ημιφωτισμένος και άδειος, οι υπολογιστές σκεπασμενοι, ψυχή... Γρανίτες και μάρμαρα παντού, οι τουαλέτες, όπου κατευθυνθήκαμε με περισσή ...λαχτάρα, πολυτελέστατες. Οι νιπτήρες από corian και οι καθρέπτες με χρυσές κορνίζες, σε κοινή θέα!
Ο Θανάσης πήγε να αγοράσει μεταλλικό νερό και μες τον ενθουσιασμό μου, που μετά από δώδεκα ημέρες φθάσαμε στην Κίνα, δεν πρόσεξα ότι αργούσε...Ήλθε μετά από κανένα εικοσάλεπτο και όταν πλέον είχαμε ανησυχήσει για τα καλά. Μας εξήγησε ότι αφού έκανε τα ψώνια του, τον ανάγκασαν να περάσει τα μπουκάλια του νερού από τα μηχανήματα ελέγχου και μετά του ζήτησαν εισιτήριο και διαβατήριο! Με περιβολή τρένου (σορτς, t.shirt και σαγιονάρα...) προσπάθησε να τους πει ότι τα είχε στο τρένο. Ευτυχώς ήταν εκεί και ένας κινέζος συνεπιβάτης, τους εξήγησε την κατάσταση τους και έτσι τους άφησαν ..ελεύθερους.
Πέσαμε για ύπνο ... ξεροί, μετά από τόσες εναλλαγές και ...συγκινήσεις.
Την άλλη ημέρα μας περίμενε το Πεκίνο!!
1 σχόλιο:
Αγαπητή Αθηνά καλημέρα.
Σε ευχαριστούμε ιδιαίτερα για το πολύ ωραίο ταξιδιωτικό σου στο οποίο περιγράφεις ένα ταξίδι-όνειρο που βρίσκεται στους μελλοντικούς μας στόχους.
Οι περιγραφές σου γλαφυρές και οι πληροφορίες σου κατατοπιστικότατες.
Είμαστε ένα ζευγάρι που μας αρέσουν και εμάς πολύ τα road trips (με αυτοκίνητο / μηχανή και όχι μόνον) και έχουμε ένα blog στο οποίο τα περιγράφουμε και απευθύνεται σε φίλους και γενικά σε όσους αρέσει να ταξιδεύουν και μέσα από τις περιγραφές άλλων ταξιδιωτών.
https://ontheroadnx.blogspot.gr/ (Τα ταξίδια μας βρίσκονται στο κεντρικό μενού Ευρώπη (στα τελευταία δύο ταξίδια δεν έχω βάλει ακόμα κείμενο, μόνον φωτό).
Καλά ταξίδια και πάντα με υγεία
Νίκος - Χριστίνα
Δημοσίευση σχολίου