Αρχίσαμε να μαζεύουμε σιγά-σιγά τα πράγματά μας, μια και το μεσημέρι θα φθάναμε στο Πεκίνο και κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο. Chinese lunch και το μενού περιλάμβανε ..ρύζι (τι άλλο!), κοτόπουλο με γλυκόξινη σάλτσα και σαλάτα από φύκια!!
Από τα παράθυρα του εστιατορίου η εικόνα με ξάφνιασε: Εξωτική βλάστηση, νερά, υπέροχο τοπίο.
Επιστρέψαμε στο κουπέ. Σε λίγο αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Πεκίνο με τελικό προορισμό τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, που δέχεται τα διεθνή τρένα, αλλά και πολλά τρένα από τις επαρχίες της Κίνας. Το Πεκίνο έχει συνολικά επτά επιβατικούς σταθμούς.
Ό,τι και να είχαμε ακούσει για τους σταθμούς και την πολυκοσμία στην Κίνα, η πραγματικότητα μας άφησε άφωνους!!
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες κόσμο είχαν συγκεντρωθεί στο σταθμό εκείνο το τελευταίο ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου...
Είχαμε τρεις... αποστολές: Να αλλάξουμε μερικά χρήματα για τα πρώτα έξοδα, να παραλάβουμε τα εισιτήρια των bullet trains από το αγγλόφωνο γκισέ 16 εξαργυρώνοντας τα vouchers που είχαμε εκτυπώσει και να βρούμε ταξί για το ξενοδοχείο μας.
Κανένα όμως ΑΤM στον τεράστιο σταθμό δεν ..καταδεχόταν τις κάρτες μας. Έτσι προχωρήσαμε στην δεύτερη αποστολή. Στο προαύλιο του σταθμού βρήκαμε μια θύρα με αριθμό 16 και αφού μείναμε για λίγο στην ουρά, καταλάβαμε ότι ήταν απλά ένας από τους πολλούς χώρους check in, που υπάρχουν στο εξωτερικό κάθε σταθμού στην Κίνα και όχι το αγγλόφωνο γκισέ, που ψάχναμε.
Αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πλήρως αυτό που μας έλεγαν στην Ελλάδα για τους κινέζους και το θεωρούσαμε εξαιρετικά υπερβολικό: Δεν μιλάνε αγγλικά!!
Κανένας απ' όσους ρωτήσαμε δεν στάθηκε δυνατόν να μας καταλάβει. Έτσι πήγαμε σε μια σειρά γκισέ, με άλλους όμως αριθμούς, μια και είχα διαβάσει ότι για την παραλαβή των εισιτηρίων υπήρχε και η εναλλακτική λύση οποιουδήποτε απλού γκισέ. Μετά την σχετική αναμονή και τα ...σμπρωξίματα των κινέζων που προσπαθούσαν να μας κλέψουν την σειρά (αγαπημένη κινέζικη συνήθεια!), καταφέραμε να φθάσουμε μπροστά στον υπάλληλο, που, ω του θαύματος, ήξερε και λίγα αγγλικά. Πήρε τα vouchers και σιγά -σιγά άρχισε να εκδίδει τα εισιτήρια.
Η χαρά μας όμως δεν κράτησε για πολύ, γιατί μας ζήτησε 8 ευρώ για προμήθεια, σε γουάν όμως! Ναι, αλλά γουάν δεν μας έδιναν τα ΑΤM, "μήπως, κατ' εξαίρεση, να πληρώσουμε με ευρώ ή δολλάρια"? Ούτε κατά διάνοια...
Τότε καταλάβαμε το δεύτερο πράγμα για τους Κινέζούς: Επ' ουδενί δεν θέλουν τα δυτικά λεφτά μας! Φύγαμε άπρακτοι και μπήκαμε ξανά μέσα στον σταθμό, όπως μας υπέδειξε ο υπάλληλος, μάλλον εννοώντας το αγγλόφωνο γκισέ. Περάσαμε τον έλεγχο και να, σχεδόν μπροστά μας, μια σειρά γκισέ και ανάμεσά τους και το περιβόητο 16! Τότε αντιλήφθηκα στην πράξη τις σχετικές οδηγίες στο διαδίκτυο: "για το γκισέ 16, είσοδος από την αυλή, στα δεξιά". Ίσως εκεί να είχαμε καλύτερη τύχη, μια και αυτή ήταν η αρχική οδηγία στο διαδίκτυο για την παραλαβή των εισιτηρίων.
Άφησα κατά μέρος τις καθώς πρέπει αστικές μου συνήθειες και κάθισα φαρδιά- πλατιά στο πάτωμα του σταθμού, με την πλάτη στον τοίχο να φυλάω τις αποσκευές, μια και καθίσματα δεν έβλεπα πουθενά, ενώ οι άντρες κατευθύνθηκαν στο γκισέ. Τότε ένας γερμανός backpacker, που προφανώς έψαχνε και αυτός το ιδιο γκισέ, με πλησίασε (αφού είμαστε οι μοναδικοί δυτικοί ανάμεσα στις χιλιάδες των κινέζων) και έξαλλος, άρχισε να μου εξιστορεί την ταλαιπωρία του ("Τι χώρα είναι αυτή, τι μπάχαλο!") . Του έδειξα το αγγλόφωνο γκισέ και έφυγε ευχαριστώντας με, μ' έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
Έτσι μάθαμε το τρίτο πράγμα για την Κίνα. Πληροφορίες θα δίναμε και θα παίρναμε από ...συμπάσχοντες δυτικούς, μια και οι ντόπιοι, όταν δεν μας απέφευγαν, μας έδειχναν με το δάκτυλο μια απροσδιόριστη κατεύθυνση, υποψιάζομαι για να μας ξεφορτωθούν!
Μετά από λίγο οι άνδρες της παρέας ήλθαν περιχαρείς (Τα πήραμε, τα πήραμε!! Και το ποσό της προμήθειας θα το πληρώσουμε όταν ταξιδέψουμε με το πρώτο τρένο). Έτσι νομίζαμε, όπως φάνηκε στη συνέχεια....
Τώρα έπρεπε οπωσδήποτε να βρούμε γουάν. Όμως από την στιγμή, που πατήσαμε το πόδι μας στον τεράστιο σταθμό, δεν βρήκαμε ούτε ένα ΑΤΜ, που να δέχεται τις κάρτες μας και αυτό ήταν μάλλον κανόνας, όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια!!
Έτσι επιβεβαιώσαμε και το τέταρτο πράγμα για την Κίνα: Οι κάρτες των δυτικών τραπεζών δεν γίνονται δεκτές στα περισσότερα σημεία! Είχα διαβάσει σχετικά στο διαδίκτυο, αλλά δεν το περίμενα σε τέτοιο βαθμό. Εξ άλλου οι απόψεις στα forum των ταξιδιωτών για τέτοια θέματα συχνά διίστανται...
Αρχίσαμε να ψάχνουμε για τράπεζα. Δύο αστυνομικοί με ποδήλατα μας βοήθησαν να βρούμε την πιο κοντινή. Ζέστη, υγρασία και το σακίδιο βαρύ.
Οι άντρες της παρέας πήγαν μέσα στην τράπεζα και εγώ περίμενα πάλι από έξω με τις αποσκευές. Άλλο κλίμα εδώ. Κοστούμια, οι νεαροί και φούστες pencil και γόβες στιλέτο, οι νεαρές. Αφού εξάντλησαν όλο το γραφειοκρατικό τους ...μένος, μετά από αρκετή ώρα μας έδωσαν τα πρώτα μας κινέζικα χρήματα.
Τώρα έπρεπε να βρούμε ταξί. Ακριβώς απέναντι υπήρχε πιάτσα, προθυμοποιήθηκε κάποιος ταξιτζής να μας πάρει, αλλά όταν είδε την διεύθυνση, προς τιμή του βέβαια, μας είπε να πάμε με τα πόδια γιατί ήταν κοντά.
Και πως να πάμε?? Ρωτώντας δεν ..πας στην πόλη. Αφού ρωτήσαμε καμιά εικοσαριά κινέζους, βρέθηκε ένας θεόσταλτος νεαρός φοιτητής από το Χαντζού που όχι μόνον ήξερε αγγλικά, αλλά ήταν πρόθυμος να μας πάει μέχρι το δωμάτιό μας!!. Μας οδήγησε στο μεγάλο εμπορικό κέντρο Glory Mall, σ΄ ένα τμήμα του οποίου (Glory City) ήταν το "σπίτι" μας στο Πεκίνο.
Μπήκαμε από μια ξεχωριστή είσοδο στο lobby των διαμερισμάτων,
Και τότε η "μουγκή" μίλησε! "Pay now!", είπε με την τσιριχτή της φωνή. Ok, τι θέλετε? Δολλάρια, ευρώ, κάρτα? Α, όχι, εμείς εδώ θέλουμε το καλό το χρήμα, το ντόπιο: Μόνον γουάν!! Τα μετρητά όμως, που μόλις είχαμε πάρει, επαρκούσαν μόνο για τα πρώτα έξοδα και όχι για να πληρώσουμε τις τέσσερις ημέρες της διαμονής μας. Τέτοια αναφορά για προεξόφληση όλης της παραμονής πριν την παραλαβή και μάλιστα σε τοπικό νόμισμα, δεν υπηρχε στην κράτηση. Άσε που με τους κινέζους δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος....
Αυτό το ειχαμε συζητήσει πολλές φορές με τους αρμόδιους του customer support, που ανέχθηκαν τα άπειρα τηλεφωνήματα μου τον περασμένο χειμώνα και που αναγνώριζαν την ιδιαιτερότητα και το απρόβλεπτο των κινέζων.
Και άντε πάλι στην τράπεζα ο Θανάσης μαζί με τον νεαρό κινέζο, πρόθυμο να μας βοηθήσει ακόμη μια φορά, ενώ εγώ άρχισα να ανακατεύω το διαμέρισμα, αφελώς σκεπτόμενη ότι αν το ανακατέψω πολύ, η "μουγκή" δεν θα μας πετούσε έξω, στην περίπτωση που έκλεινε η τράπεζα και δεν βρίσκαμε χρήματα!
Στην τράπεζα τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, όπως ήταν αναμενόμενο. Ζήτησαν registration προκειμένου να δώσουν χρήματα και registration δεν μπορούσαμε να έχουμε, αν δεν πληρώναμε! Ωστόσο μας λυπήθηκαν, φαίνεται και με την βοήθεια του ...σωτήρα κινέζου φίλου μας, τελικά τα έδωσαν!
Κατά τις 4 το απόγευμα και ενώ είχαμε φθάσει στο Πεκίνο από τις 12.35, επιτέλους πληρώσαμε και το διαμέρισμα ήταν δικό μας!
Αφού τακτοποιηθήκαμε, πήγαμε στο απέναντι εμπορικό κέντρο New World για φαγητό. Γυρίσαμε όλα τα εστιατόρια του mall και αφού κανένα δεν μας γέμισε το μάτι ("μυστήρια" μενού και όλα στα κινέζικα), καταλήξαμε να φάμε στα Starbucks!
Εν τω μεταξύ η ώρα περνούσε, τα αξιοθέατα του Πεκίνου, πάμπολλα, έπρεπε να αρχίσουμε να τα εξερευνούμε.
Αποφασίσαμε να πάμε στο γειτονικό Temple of Heaven, σύμβολο του Πεκίνου, με όπλο έναν χάρτη, που μας έδωσε ένα ευγενικό ζευγάρι από την ..Κολομβία, που συναντήσαμε τυχαία. Παρόλο που περπατήσαμε πολύ γρήγορα για να το προλάβουμε ανοικτό, όταν φθάσαμε δυστυχώς τα κυριότερα τμήματα είχαν κλείσει.
Απογοητευμένοι επιστρέψαμε στο διαμέρισμα. Πήραμε το μετρό για να επισκεφθούμε τουλάχιστον κάποια από τις νυκτερινές αγορές και επιπλέον να βρούμε κάρτα 4g για πλοήγηση στο διαδίκτυο, που κακώς δεν αγοράσαμε online, όπως διαπιστώσαμε.
Και αυτό το κάναμε γιατί φοβηθήκαμε μήπως χαθεί κατά την αποστολή, μια και δεν θα μέναμε σε συμβατικό ξενοδοχείο με reception, αλλά σε συγκρότημα διαμερισμάτων. Ωστόσο είχα πληροφορηθεί ότι με πολύ λιγότερα χρήματα τις βρίσκεις πανεύκολα και στο δρόμο ακόμη.
Γυρίσαμε όλα τα China Mobile της περιοχής, προσπαθώντας με παντομίμα, αγγλικά και translator στο κινητό, να τους δώσουμε να καταλάβουν τι θέλαμε!!! Στο τέλος διαλύσαμε το κινητό και βγάλαμε την κάρτα για να τους δείξουμε τι είναι η κάρτα, αλλά τζίφος...
Αρχίσαμε να "στολίζουμε" τους κινέζους με ονόματα του ζωΐκού βασιλείου, με προτίμηση στα ...βοοειδή, στην αρχή "από μέσα μας" και μετά, αγανακτισμένοι πλέον, μπροστά τους, ελπίζοντας να μην είχε ζήσει κάποιος απ΄ αυτούς στην Ελλάδα και ήξερε ελληνικά!
Αφού εξαντλήσαμε όλα τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας σε ακτίνα χιλιομέτρων, πήγαμε με το μετρό στον εμπορικό δρόμο Wangfujing.
("η κατάρα της Κίνας", είπε ο Κωστής) ακριβώς την ώρα της πληρωμής έπεσε το σύστημα , η ώρα ήταν 10 και τότε ακριβώς κλείνουν τα καταστήματα το καλοκαίρι στην Κίνα!!!
Ευτυχώς δίπλα βρήκαμε μια νυκτερινή αγορά για να πούμε ότι δεν πήγε εντελώς χαμένη η ημέρα μας..... Σκορπιοί, ακρίδες, κατσαρίδες και άλλα ..αηδιαστικά, περασμένα σε καλαμάκι, ατραξιόν για τους τουρίστες, εκλεκτοί όμως μεζέδες για τους ντόπιους!
Ψάξαμε για ταξί και μετά από την σχετική ασυνεννοησία, βρέθηκε κάποιος πρόθυμος να μας πάρει στο ταξί του.
"Ελάτε μαζί μου", μας είπε και μας οδήγησε σ΄ ένα στενό. Μαύρο το στενό, πίσσα, ερημιά, ψυχή. Μαύρο και το αυτοκίνητο, τζιπ, σχεδόν λιμουζίνα, με μαύρα τζάμια, χωρίς την σχετική επιγραφή, "πειρατικό".
Θυμήθηκα όλες τις τρομακτικές ιστορίες στο διαδίκτυο. Υπάρχουν κάτι "καλά" παιδιά, "πειρατές", που σε παίρνουν με το "ταξί" και σε πάνε σε κάτι ρέματα, σε κάτι ερημιές και σου λένε " ή εκατό δολάρια ή θα σε αφήσω εδώ.."
Άλλη επιλογή δεν είχαμε, μπήκαμε μέσα στο πολυτελέστατο, κατά τα άλλα, τζιπ, ταξίμετρο βέβαια δεν υπήρχε. Σκέφθηκα, περισσότερο για να πείσω τον εαυτό του, "ε, ένας αυτός, τρεις εμείς..."
Ευτυχώς τίποτα από αυτά τα τρομερά δεν συνέβη και ο "πειρατής" μας οδήγησε με ασφάλεια και με ελαφρώς "φουσκωμένο" κόμιστρο (χαλάλι του!) στο διαμέρισμά μας!
Και έτσι επεισοδιακά τελείωσε η πρώτη ημέρα μας στο Πεκίνο !!
Ωστόσο η πρώτη μας δύσκολη επαφή με την εσωστρεφή Κίνα, χώρα φτιαγμένη κυρίως για να εξυπηρετεί τους κατοίκους της, δεν ήταν ικανή να μειώσει ούτε στο ελάχιστο την αξία του συγκλονιστικού, "δικού" μας ταξιδιού!
Εξ άλλου ο χαώδης κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Πεκινου είναι το δυνατότερο crash test και για τον πιο έμπειρο ταξιδιώτη. Τώρα δεν είχαμε να φοβηθουμε τίποτε!!!
Για πολυτελή, αλλά και οικονομική, διαμονή στο Πεκίνο, πολύ κοντά σε στάση του μετρό, στην καρδιά του Πεκίνου, στην περιοχή Dongcheng:
Glory City, Beijing, www.booking.com Beijing Xinxiang Yayuan Apartment, Qianmen Branch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου